Ταξίδια Μέσα Από Τη Λογοτεχνία!

Η Λογοτεχνία είναι για μένα ένα «παράθυρο» σ' έναν μαγικό κόσμο. Κάθε βιβλίο μάς ταξιδεύει σε κόσμους πραγματικούς ή φανταστικούς, τωρινούς, μελλοντικούς ή παρελθοντικούς. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, κάθε βιβλίο που μας ενθουσιάζει, μας εντυπωσιάζει ή μας μαγεύει θέλουμε να το μοιραστούμε με άλλους φίλους-αναγνώστες. Έτσι κι εγώ, θέλω να μοιραστώ μαζί σας όσα βιβλία με ενθουσίασαν και με «γέμισαν» με πρωτόγνωρες ιδέες, εικόνες και συναισθήματα. Σαφώς και η άποψη του κάθε αναγνώστη είναι μοναδική και ένα βιβλίο που εμείς λατρέψαμε μπορεί κάποιος άλλος να το αντιπάθησε ή ακόμα και να το μίσησε... Μέσα από αυτήν την οπτική θεωρώ φρόνιμο να μη σχολιάζω όσα βιβλία δεν με εντυπωσίασαν ή με άφησαν αδιάφορη, διότι η άποψή μου είναι απολύτως υποκειμενική. Δεν θα ήθελα να προκαταλάβω αρνητικά κανέναν αναγνώστη, αποτρέποντάς τον από το να διαβάσει ένα βιβλίο το οποίο, ενδεχομένως, να τον ενθουσιάσει. Κάθε βιβλίο απαιτεί το κατάλληλο περιβάλλον, το υπόβαθρο και την ανάλογη διάθεση για να εκτιμηθεί, οπότε καλό θα είναι να μην απορρίπτουμε ποτέ τίποτα. Η έκφραση και αποτύπωση της δικής μου γνώμης για κάθε βιβλίο -αλλά και των απόψεων και σχολιασμών άλλων φίλων-συγγραφέων-αναγνωστών, που αναγράφονται στη σχετική κατηγορία-, έχουν ως μοναδικό σκοπό να εκφράσουν τον θαυμασμό μας για ορισμένα βιβλία που θεωρούμε άξια λόγου και θέλουμε να γίνουν ευρέως γνωστά, βοηθώντας έτσι τους αναγνώστες στην επιλογή του επόμενου βιβλίου που θα διαβάσουν. Πάντοτε με το μεγαλύτερο σεβασμό και θαυμασμό για όλους τους συγγραφείς, που μέσα από τις σελίδες των βιβλίων τους μας «ταξιδεύουν» μακριά από την εκάστοτε πραγματικότητα ή μας βοηθούν να την κατανοήσουμε καλύτερα, αλλά σε κάθε περίπτωση στολίζουν την ψυχή μας, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Κλειώ Ισιδ. Τσαλαπάτη

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

«ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΓΗΣ», του Ευρύνοου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη


«ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΓΗΣ», του Ευρύνοου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Λυκόφως
Σελίδες: 130 
Τιμή: 10€

            Ο άνθρωπος είναι ίσως το πιο αξιοπερίεργο ον στον πλανήτη μας. Έχει την ικανότητα να είναι το πιο αξιοθαύμαστο και πολυμήχανο πλάσμα, αν σκεφτούμε όλη την εξέλιξή του σε βάθος χρόνου και τα αναρίθμητα επιτεύγματά του, σε όρους πολιτισμού, τεχνολογίας, κοινωνίας και επιστήμης, αλλά ταυτόχρονα και το πιο αναξιοπρεπές και αγνώμον, αν αναλογιστούμε πόσα έχει θυσιάσει για να επιτύχει όλα τα παραπάνω. Και τα έχει θυσιάσει ελαφρά τη καρδία, χωρίς να αναλογιστεί τις συνέπειες των αλόγιστων ενεργειών του ενάντια στη μητέρα Γη, η οποία, ούσα πλέον αποστραγγισμένη σε κρίσιμο βαθμό από τους απαραίτητους πόρους της, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στο ανθρώπινο γένος.  
Ποιοί όμως αφουγκράζονται πραγματικά τα απεγνωσμένα μηνύματα που μας στέλνει η εξασθενημένη Γη, ποιοί είναι διατεθειμένοι να τα διαδώσουν και πόσοι είναι τελικά πρόθυμοι να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα ώστε η καταστροφική πορεία του πλανήτη, στην οποία τον έχει τροχοδρομήσει ο ίδιος άνθρωπος, να ανατραπεί; Ο συγγραφέας Ευρύνοος, ή κατά κόσμον Αναστάσιος Χατζησπυρίδης, συνέλαβε μία εξαιρετικά πρωτότυπη και ασυνήθιστη ιδέα και την μεταμόρφωσε σε ένα πολύ ευρηματικό και γοητευτικό μυθιστόρημα φαντασίας, «Το Κάλεσμα Της Γης», με το οποίο επιχειρεί να δώσει μία απάντηση στα παραπάνω σημαντικότατα και φλέγοντα ερωτήματα.
Η υπόθεση του μυθιστορήματος αυτού, αν και ανήκει στη σφαίρα του μύθου και του φανταστικού, διαπραγματεύεται την ουσία του προβλήματος με τρόπο εμπνευσμένο, ουσιαστικό και εμπεριστατωμένο, καθώς ο συγγραφέας θίγει όλα τα ουσιαστικά ζητήματα που απασχολούν τον ταλαίπωρο πλανήτη μας. Δώδεκα άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης, διαφορετικής ηλικίας, κουλτούρας, καταγωγής και φιλοσοφίας μοιράζονται την κοινή τους αγάπη για τη Φύση και τη Μητέρα Γη. Επίσης, μοιράζονται την ιδιαιτερότητά τους σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους, καθώς κάθε ένας από αυτούς έχει και ένα εξαιρετικό και σπάνιο χάρισμα να επικοινωνεί, να καταλαβαίνει, να συνομιλεί και να συναισθάνεται κάποιο στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν απόλυτα εναρμονισμένοι με τη Φύση, σεβόμενοι τους νόμους της, εκτιμώντας όλα όσα εκείνη τους προσφέρει απλόχερα, νιώθοντας αληθινή ευγνωμοσύνη και εκφράζοντας τις ευχαριστίες τους προς αυτήν κάθε ώρα και στιγμή.
Αυτό είναι μόνο το έναυσμα για να ξεκινήσουμε ένα μαγευτικό ταξίδι μαζί με τους δώδεκα ήρωές μας σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Πλάσματα μυθικά ζωντανεύουν, στοιχεία της φύσης παίρνουν ορατές μορφές και επικοινωνούν με τους ανθρώπους, ταξίδια σε άλλες εξωπραγματικές διαστάσεις πραγματοποιούνται μπροστά στα μάτια μας, μυστικιστικά και ασυνήθιστα σύμβολα πάνω σε αντικείμενα που φέρουν οι ήρωες ως φυλαχτά, χαμένες φυλές και πνεύματα συνδράμουν στο μακρινό ταξίδι των ηρώων μας προς το συγκεκριμένο σημείο όπου θα διαδραματιστούν όλα. Η πορεία τους προκαθορισμένη από παντοδύναμες θεότητες αλλά και την ίδια τη Φύση, ώστε να κατευθυνθούν και οι δώδεκα στο ίδιο σημείο συνάντησης όπου θα δωθεί και μια οριστική, ριζική και αμετάκλητη λύση στην επικίνδυνη ‘κατηφόρα’ που έχει πάρει ο πλανήτης.
Πολλά και φλέγοντα προβλήματα θίγονται έντεχνα από το συγγραφέα μέσα από την ματιά και τις απόψεις των ηρώων, όπως η μόλυνση από την πυρηνική ενέργεια των επίγειων και υπόγειων υδάτινων και γήινων πόρων, η αλόγιστη αλιεία και υλοτόμηση, η αποψίλωση των δασών, η γενετική μετάλλαξη φυτών, ζώων και τροφίμων και η επίδρασή τους στην υγεία, η εσφαλμένη προσήλωση των ανθρώπων στην απόκτηση υλικού πλούτου ως μέσο ευτυχίας και ολοκλήρωσης, η απομάκρυνσή τους από τη φύση, τη χλωρίδα και την πανίδα της και, κυρίως, η αδιαφορία των ήδη υπαρχόντων γενεών για την απροσμέτρητη εκμετάλλευση όλων των παραγωγικών πόρων της φύσης χωρίς να προνοήσουν για την αναπλήρωσή τους αλλά και για το τί θα κληροδοτήσουν στις επερχόμενες γενιές.
Δεν έχω πρόθεση να σας αποκαλύψω περισσότερα από την πανέξυπνη και ευρηματική πλοκή του υπέροχου αυτού ‘παραμυθιού’ για ενήλικες καθώς το ταξίδι ανακάλυψής της είναι πολύ συναρπαστικό για να σας το στερήσω. Θα πρέπει να το πραγματοποιήσετε μόνοι σας διαβάζοντάς το και είμαι βέβαιη ότι θα αναθεωρήσετε πολλά πράγματα, αλλά ότι θα νιώσετε και πολλά ξεχασμένα συναισθήματα, όπως ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που μας προσφέρει απλόχερα η Φύση, μα και υπευθυνότητα για όλα όσα πρέπει να προστατεύσει το ανθρώπινο είδος ώστε να επουλωθούν όσες περισσότερες από τις πληγές της Γης είναι δυνατόν και οι οποίες αλόγιστα ανοίχτηκαν στην επέλαση του ανθρώπου ανά τους αιώνες. Πολλά συγχαρητήρια στο συγγραφέα και ευχές για την καλή πορεία του βιβλίου του. Διαβάστε το Φίλοι μου!  

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"Δώδεκα πρόσωπα διαφορετικής εθνικότητας, άγνωστα μεταξύ τους και με ιδιαίτερες ικανότητες καλούνται από κάποιες οντότητες να κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι. Μυθικά πλάσματα παρεμβαίνουν και βοηθούν τους δώδεκα ήρωες να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους και να συναντηθούν σε συγκεκριμένη τοποθεσία, όπου θα ενημερωθούν για το τι πρέπει να γίνει ώστε να διασωθεί το ανθρώπινο είδος που έχει πάρει την κατηφόρα. Τότε, παρουσία της θεάς, συμβαίνει κάτι μοναδικό πάνω στην Γη."


«Το μυθιστόρημα του Ευρύνοου θίγει έντεχνα και επιδέξια το καυτό θέμα της μόλυνσης και της επαπειλούμενης καταστροφής του πλανήτη. Αναπτύσσοντας το μύθο του με τέχνη και ευστροφία και πλάθοντας με ιδιαίτερα χαρισματικό τρόπο τους ήρωές του, που θα κληθούν να πρωτοστατήσουν στη σωτηρία της Γης, ο συγγραφέας μας δίνει ένα έργο που συναρπάζει, τόσο με την εξέλιξη της ιστορίας του, όσο και με το απρόσμενο τέλος του.»
Όμηρος Αβραμίδης, Συγγραφέας

Απόσπασμα:


«Βρέθηκε να βαδίζει σε ένα μέρος σαν φαράγγι που δεξιά και αριστερά του υπήρχαν βράχοι που έμοιαζαν σαν νεροφαγωμένοι τοίχοι.
Μετά την στροφή που φαινόταν εμπρός του τα έχασε...
Μια παραδεισένια "φωλιά" περιστοιχισμένος από πανύψηλους νεροφαγωμένους "τοίχους" απλωνόταν μπροστά του.
Βλάστηση που δεν υπήρχε πουθενά τριγύρω όμοιά της.
Ψηλά δέντρα, παντού...
Παρατήρησε πώς η "φωλιά" αυτή είχε σχήμα σταγόνας...
Δηλαδή ξεκινούσε με το στενό δρομάκι και μπαίνοντας, αφού περνούσες την στροφή που έκανε, ουσιαστικά, "έμπαινες" σε έναν μικρό ιδιωτικό παράδεισο, αφού οι πανύψηλοι "τοίχοι" ολόγυρα, δεν επέτρεπαν να φαίνεται από πουθενά.
Μπαίνοντας στο δασάκι, άκουσε νερά να σκάνε πάνω σε κάτι μεγάλο και υδάτινο.
Στο τέλος του δάσους βρέθηκε στην όχθη μιας απίστευτης λίμνης...
Είδε πώς υπήρχε ένας μικρός καταρράκτης που τροφοδοτούσε την λίμνη με κρυστάλλινο νερό.
Δίπλα, υπήρχε ρυάκι που λειτουργούσε σαν υπερχείλιση της λίμνης και οδηγούσε τα πλεονάζοντα νερά στη ρίζα του βράχου.
Από εκεί χανόταν απ' τα μάτια του το νερό σαν να ακολουθούσε υπόγεια πορεία.
Ο Orad έμεινε εκστατικός να θαυμάζει την ομορφιά του τοπίου.
Ενός μοναδικού τοπίου σε ακτίνα πολλών πολλών χιλιομέτρων...
Αποφάσισε να βγάλει τα ρούχα του και να κολυμπήσει στην λίμνη.
Με μια βουτιά βρέθηκε να κολυμπάει στα κρυστάλλινα νερά.
Βουτούσε ολόκληρος σαν να μην είχε ξαναευχαριστηθεί τόσο στην ζωή του.
Και όντως έτσι ήταν.
Έκανε σαν μικρό παιδί, πλατσούριζε, βούταγε, έκανε μπουρμπουλήθρες με το στόμα του και θαύμαζε τον βυθό που ήταν πεντακάθαρος.
Αποφάσισε να κολυμπήσει μέχρι τον καταρράκτη για να σταθεί από κάτω του, να τον χτυπάει το νερό που έπεφτε με ορμή.
Έφτασε στον καταρράκτη και το νερό έπεφτε από 8-9 μέτρα ύψος.
Γύριζε το σώμα του ώστε να του χτυπάει μια στην πλάτη, μια στο κεφάλι, μια στους ώμους.
Ένοιωθε πώς το νερό του έκανε μασάζ.
Δεν είχε ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.
Κάποιες φορές πάσχιζε να μείνει στην επιφάνεια για να σηκώσει τα πόδια του έξω από το νερό για να κάνει και σε κείνα μασάζ.
Η αίσθηση ήταν υπέροχη!
Αφού ευχαριστήθηκε το παιχνίδι με το νερό, στον καταρράκτη, θέλησε να δει τι υπήρχε πίσω από αυτή την υδάτινη "κουρτίνα".
Βράχια πεσμένα υπήρχαν παντού τριγύρω...
Γκρίζα βράχια λεία και γλιστερά...
Ένας βράχος ξεχώριζε από τους υπόλοιπους. Είχε καφετί χρώμα και λευκές γραμμές.
Θέλησε να τον πλησιάσει και να τον αγγίξει.
Αφού σκαρφάλωσε λίγο για να περάσει όλους τους γκρίζους βράχους που βρίσκονταν ολόγυρα, έφτασε κοντά του.
Τον άγγιξε και τότε συνέβη κάτι τρελό.
Ο βράχος ήταν μαλακός, σχεδόν σαν τα σφουγγάρια που έβρισκε στην θάλασσα ο Orad.
Δυο μάτια και ένα στόμα ξεπρόβαλαν από τον "βράχο".
Κι ο βράχος του μίλησε.
"Orad" του είπε, "μην φοβάσαι".
Ο Orad είχε μείνει έκπληκτος. Από την άλλη, σκέφτηκε πώς συναντήθηκε με το πνεύμα της Γης. Τόσα χρόνια άκουγε τον παλμό της και όλα τα φαινόμενα της τα αντιλαμβανόταν μα τώρα...
Τώρα ήταν τελείως διαφορετικά.
Ένας μαλακός βράχος που μιλούσε! Και όχι μόνο, μα ήξερε το όνομά του και του μιλούσε στην γλώσσα του.»

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

«ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ 2 – ΧΑΤΙΣΕ», του Νίκου Γούλια - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη


«ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ 2 – ΧΑΤΙΣΕ», του Νίκου Γούλια - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 560
Τιμή: 8,91 €

            Η λογοτεχνία έχει πάντα την ικανότητα να ‘ταξιδεύει’ τον αναγνώστη σε κόσμους αλλοτινούς, μακρινούς, μαγευτικούς. Η πραγματική, ατόφια λογοτεχνία έχει την ικανότητα να ‘εισβάλει’ στο μυαλό του αναγνώστη, να ‘αιχμαλωτίζει’ την ψυχή του, να ‘αγγίζει’ την καρδιά του και να μένει ‘χαραγμένη’ στη μνήμη του για πάντα. Θέλοντας, λοιπόν, να εκφράσω επιγραμματικά  τις άριστες εντυπώσεις που μου άφησε το δεύτερο μέρος της εξαιρετικής τριλογίας του Νίκου Γούλια «Στα Χρόνια Της Ομίχλης 2 – Χατισέ», θα έλεγα ότι αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα καλής, ατόφιας, ελληνικής λογοτεχνίας!
            Η εξαίσια συνέχεια της «Ιάσμης» είναι ένα συγκλονιστικό ιστορικό μυθιστόρημα γραμμένο με τρόπο αριστοτεχνικό, γλαφυρό, παραστατικό και αυθεντικό, δηλαδή ένα ακόμα δείγμα της  εξαιρετικής γραφής του συγγραφέα. Η ιστορία διαδραματίζεται στα ταραγμένα χρόνια όλου του 19ου αιώνα και σε μέρη όπως η Χίος, η Σύρος, η Σμύρνη, το Κορδελιό, τα Αλάτσατα και η Κωνσταντινούπολη. Οι ήρωες, τη ζωή των οποίων ακολουθούμε με κομμένη την ανάσα, είναι ένα ετερόκλητο κράμα Ελλήνων, Τούρκων, Βενετσιάνων, ορθοδόξων, μωαμεθανών και καθολικών, των οποίων οι δρόμοι διασταυρώνονται και οι μοίρες τους άρρηκτα δεμένες καθορίζουν την πορεία και των απογόνων τους.
            Ήρωές μας ο Χακάν και η Ακτσού, ο Σουλεϊμάν και η Φατιμά, ο Στέφανος και η Μαριώ, ο Ζοζέφ και η Πηνελόπη, ο Λιωνής, η Δέσποινα, ο Τζιοβάνι, η Φραντσέσκα, η Αντζελίνα, ο Πάολο και φυσικά η Χατισέ, να κυριαρχεί παντού και πάντα, ακόμα και όταν είναι απούσα. Ο συγγραφέας δημιουργεί μια εμπνευσμένη και απρόσμενη πλοκή όπου κάθε ήρωας έχει το δικό του ρόλο και ο οποίος συνδέεται απρόβλεπτα αλλά μοιραία με τις ζωές των υπολοίπων αλλά και των ηρώων της «Ιάσμης». Πολλές οι εκπλήξεις και οι ανατροπές που μας επιφυλάσσει ο Νίκος Γούλιας και το ‘χτίσιμο’ της εξέλιξης του μυθιστορήματος έχει συντελεστεί με μεγάλη μαεστρία.
            Όπως και στο 1ο βιβλίο της τριλογίας, έτσι κι εδώ ξεχωρίζουν οι ονειρικές και ολοζώντανες περιγραφές τόπων, ανθρώπων, συνηθειών και καταστάσεων, γεγονότων και μυθοπλασίας που γίνονται με τόση αληθοφάνεια ώστε ο αναγνώστης αισθάνεται πως βρίσκεται μπροστά στα γεγονότα. Η έρευνα της Ιστορίας, των εθίμων, της ντοπιολαλιάς του κάθε τόπου, των συνηθειών, της εκάστοτε κουζίνας, αλλά και της κάθε τέχνης, όπως η ζωγραφική, είναι δεδομένη και ενδελεχής. Ο Νίκος Γούλιας δεν αφήνει τίποτε στην τύχη, φροντίζει και την παραμικρή λεπτομέρεια του λογοτεχνικού του καμβά, έτσι ώστε τα πρόσωπα που μας απεικονίζει να ζωντανεύουν και να μας συμπαρασύρουν στο επίπονο, αγωνιώδες, ερωτικό και λυτρωτικό ταξίδι προς το πεπρωμένο τους, αυτό που ο ίδιος τους έχει καθορίσει.
            Η «Χατισέ» είναι ένα συγκλονιστικό, μοναδικό βιβλίο που, όπως κάθε μεγάλο λογοτεχνικό έργο, μένει χαραγμένο ανεξίτηλα στη μνήμη μας, μας συντροφεύει για όλη μας τη ζωή και ανυψώνει τον πήχυ σύγκρισης με όλα τα υπόλοιπα βιβλία που θα διαβάσουμε στο μέλλον. Οι χάρτινοι ήρωές του είναι πλέον ολοζώντανοι σύντροφοί μας τους οποίους  αδυνατούμε να αποχωριστούμε, καθώς συμπάσχουμε κάθε στιγμή μαζί τους.
            Πολλά και θερμά συγχαρητήρια στον αγαπητό Νίκο Γούλια για το αριστουργηματικό του βιβλίο το οποίο αξίζει να διαβάσετε Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Το τρένο από τη Σμύρνη, που χειμώνα του 1876 έβγαινε από την πρωινή ομίχλη, δεν έφερνε μόνο τον ξένο. Ξοπίσω του κουβαλούσε στροβιλίζοντας και το θαλασσινό αγέρι, που πολλά χρόνια πρωτύτερα, από τη μαγευτική πολιτεία των καναλιών είχε φερμένη την οικογένεια του Βενετσιάνου ζωγράφου Πάολο στη Σμύρνη των χρωμάτων και των αρωμάτων. 
Κουβαλούσε μέρες και νύχτες ενός μοιραίου έρωτα, πολλές αναμνήσεις, μεγάλα πάθη, μια δολοφονία… μαζί και έναν πίνακα με την ημίγυμνη Χατισέ, που όλους και όλα τα κοίταζε κρύβοντας επτασφράγιστα τα μυστικά της, άλαλη όπως ήτανε όχι μόνο στο κάδρο αλλά και στη ζωή της. 
Από τη Σύρο και το Κορδελιό, μέχρι τη Χίο και τα Αλάτσατα, κι από την Πέργαμο ως την Πόλη, πολλών ανθρώπων οι ζωές θα διαγράψουν την τροχιά τους γύρω από τη Χατισέ, ανυποψίαστα τόσο κοντά η μία με την άλλη∙ ο Στέφανος, η Μαριώ, ο Λιωνής. Ο Ζοζέφ και η Πηνελόπη. 
Ο Τζοβάνι, η Φραντσέσκα, η Αντζελίνα. Ο Χακάν και η Ακτσού. Και η Χατισέ, παντού… Ένα μυθιστόρημα που, μετά την ΙΑΣΜΗ, εξακολουθεί να ταξιδεύει τον αναγνώστη στη χαραυγή του 19ου αιώνα, σ’ εκείνα τα χρόνια τα παλιά, στα χρόνια της ομίχλης.»

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

«ΟΥΪΣΚΙ ΜΠΛΕ», της Τέσυς Μπάιλα – Γράφει ο Πασχάλης Πράντζιος

«ΟΥΪΣΚΙ ΜΠΛΕ», της Τέσυς Μπάιλα – Γράφει ο Πασχάλης Πράντζιος
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 496
Τιμή: 15,93 €

Διαβάζοντας το «Ουίσκι Μπλε» της Τέσυς Μπάιλα

Όταν διαβάζω ένα μυθιστόρημα και αποφασίζω να μιλήσω γι’ αυτό, αποφεύγω να επικεντρωθώ στις πληροφορίες που συνιστούν τη μυθιστορηματική πλοκή, δεδομένου ότι θεωρώ πως ο αναγνώστης επιθυμεί να ανακαλύψει μόνος του, διαβάζοντας το βιβλίο, ποια είναι η αφετηρία και η εξέλιξη της ιστορίας. Προτιμώ να μιλώ για πράγματα που ανακαλύπτει κανείς μέσα από ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης του μυθιστορήματος που διαβάζει.
Το «Ουίσκι Μπλε» της Τέσυς Μπάιλα ανήκει στα βιβλία που ξεχώρισα κατά τη χρονιά του 2014, που μας χαιρέτησε πριν λίγες μέρες. Με μια μόνο φράση θα έλεγα πως το βιβλίο αυτό εμένα μου άρεσε.
Όλα μου τα χρόνια ως αναγνώστης ξεχώριζα τους συγγραφείς που διεισδύουν με τη ματιά τους στα προβλήματα της ανθρώπινης κοινωνίας και τα αναδεικνύουν με την πέννα τους μέσα από το συγγραφικό τους πόνημα. Εκεί ακριβώς βρίσκεται για μένα και η διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο που δεν γράφει και σ’ αυτόν που γράφει. Επειδή δεν θεωρώ τη φύση του συγγραφέα ανώτερη από τη φύση των υπόλοιπων ανθρώπων, αισθάνομαι ότι το χρέος του συγγραφέα συνίσταται στο να παρατηρεί, να προβληματίζεται, να στοχάζεται πάνω στα προβλήματα της ανθρώπινης φύσης και με όπλο του το ταλέντο της συγγραφής να βγάζει στην επιφάνεια τα προβλήματα αυτά και να μιλά, να φανερώνει, να στιγματίζει τα γεγονότα και τις καταστάσεις που καθιστούν τον άνθρωπο έρμαιο των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών που επηρεάζουν τη ζωή του. Ο συγγραφέας δεν γράφει, για να θαυμάζουν το έργο του, γράφει για να πει όσα δεν μπορούν να πουν οι άνθρωποι γύρω μας, γράφει για να κάνει τους αναγνώστες να σκεφτούν βαθύτερα. Ο καλλιτέχνης φωτίζει τη ζωή και τα προβλήματά της, δεν την προσπερνά δημιουργώντας έργα που ωραιοποιούν την πραγματικότητα. Η Τέσυ μας έχει αποδείξει και από τα προηγούμενα έργα της πως ξέρει να σκύβει πάνω στον ανθρώπινο πόνο και να τον βγάζει στην επιφάνεια. Ανήκει στους δημιουργούς που ταυτίζουν τη λογοτεχνία με τη ζωή, δεν τοποθετεί δηλαδή από τη μια μεριά τη λογοτεχνία και από την άλλη τη ζωή.
Στο «Ουίσκι Μπλε» η συγγραφέας με συγκίνησε σε πολλά σημεία, γιατί παρουσίασε τη φτώχεια του νεοέλληνα στην πραγματική της διάσταση μέσα στο χρόνο και δεν δημιούργησε μια ιστορία για να τέρψει μέσα από τη λογοτεχνική αφήγηση, αλλά μια ιστορία για να μας δείξει πως στον κόσμο που ζούμε η λογοτεχνία πρέπει να έχει ουσία και η ουσία δεν βρίσκεται μέσα στον εξωραϊσμό μιας πραγματικότητας που γίνεται μυθιστόρημα, η ουσία βρίσκεται μέσα στην ίδια την πραγματικότητα της ζωής που είναι γεμάτη στέρηση, γεμάτη εκμετάλλευση, γεμάτη αδιέξοδα. Κι αυτό γιατί η αληθινή λογοτεχνία δεν υπηρετεί τον εαυτό της, αλλά τον άνθρωπο.
Στο βιβλίο αυτό οι ήρωες ανήκουν στην κάστα των ανθρώπων του μεροκάματου, παλεύουν για την επιβίωσή τους, πολεμούν για να καλυτερέψουν τη ζωή τους, γράφουν την ιστορία τους μέσα από τον καθημερινό αγώνα που κάνουν για να σταθούν όρθιοι, να μπορέσουν να προχωρήσουν, να ονειρευτούν, να ερωτευτούν. Μια τοιχογραφία της μεταπολεμικής Ελλάδας το «Ουίσκι Μπλε» της Τέσυς Μπάιλα, ένα βιβλίο που έρχεται να μας δείξει πως η ζωή συνεχίζεται και πέρα από τον πόνο κι ο άνθρωπος γεννήθηκε για να στέκει όρθιος, να προχωρά, να αγωνίζεται, να παλεύει να αλλάξει τις συνθήκες που προσπαθούν οι πολιτικές να του επιβάλλουν.
Τέσυ, καλή συνέχεια στο έργο σου!
Πασχάλης Πράντζιος
                                                                                                          συγγραφέας – φιλόλογος
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Ο σύγχρονος Οδυσσέας ονομάζεται Μιχάλης, γιος της Βιργινίας και του καπετάν Βαγγέλη. Το οδοιπορικό του ξεκινά από το Πορτ Σάιντ κι η ανάγκη τον φέρνει στη Σαντορίνη και τον Πειραιά των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων.

Ακολουθώντας το όνειρο για μια καλύτερη ζωή θα δοκιμαστεί στα ανθρακωρυχεία της πόλης Μαρσινέλ στο Βέλγιο και στις αποβάθρες του λιμανιού της Νέας Υόρκης, προτού αποδεχτεί αμετάκλητα τη θαλασσινή του μοίρα. Θα αναζητήσει τη δική του Πηνελόπη στο πρόσωπο της Εριέττας, θα συνοδοιπορήσει με παράξενους συντρόφους όπως ο Αρτέμης και ο Αποστόλης, θα δει να ανοίγουν και να κλείνουν κύκλοι ζωής στη μεγάλη σκηνή του κόσμου Σε αυτό το έπος της φτώχιας και του καθημερινού αγώνα πρωταγωνιστεί η ελληνική ψυχή ζυμωμένη με τη θάλασσα στη θέα της οποίας ο απλός άνθρωπος βρίσκει ξανά τη δύναμη να ονειρεύεται.

Το «Ουίσκι μπλε» είναι μια μυθιστορηματική ματιά στον αιώνα που αφήσαμε πίσω μας, στις μικρές και μεγάλες στιγμές που συνθέτουν την οδύσσεια ενός νεοέλληνα.»

«ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΣΗΜΙΑ», της Μαίρης Κόντζογλου – Γράφει ο Πασχάλης Πράντζιος

«ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΣΗΜΙΑ», της Μαίρης Κόντζογλου – Γράφει ο Πασχάλης Πράντζιος
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 648
Τιμή: 16,92 €

Διαβάζοντας «Τα Παλιά Ασήμια» της Μαίρης Κόντζογλου

Η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως η λογοτεχνία είναι γλώσσα ήταν πολλά χρόνια πίσω, τότε που ως έφηβος ανακάλυπτα το συγγραφικό έργο των μεγάλων δημιουργών της μυθιστοριογραφίας. Από τότε άρχισα να βλέπω τις λέξεις με άλλο μάτι, να παρακολουθώ τη σύνθεσή τους την ώρα που γίνονται φράσεις, το πώς μετατρέπονται σε ενότητα και στην πορεία καταλήγουν να γίνονται βιβλίο. Η λέξη είναι ο ορισμός της λογοτεχνίας κι η γλώσσα το περιεχόμενό της. Το πώς αποδίδεται δηλαδή η σκέψη, όταν γίνεται γλώσσα και το πώς μετατρέπεται η σκέψη σε λογοτεχνική γλώσσα.
Αυτός είναι και ο λόγος που ξεχώρισα το βιβλίο της Μαίρης Κόντζογλου «Τα Παλιά Ασήμια». Η γλώσσα της συγγραφέως είναι εξαιρετική, έχει δύναμη και ταχύτητα, στοχαστικό βάθος και παλμό, αλλάζει και διαφοροποιείται κάθε φορά ανάλογα με τα πρόσωπα, εναλλάσσει επιτυχώς την αφήγηση με την περιγραφή και το διάλογο. Με μια λέξη, η γλώσσα αυτή είναι λογοτεχνική. Κι επειδή μπορούμε να ξεχωρίσουμε τι είναι και τι δεν είναι λογοτεχνία χρησιμοποιώντας ως ειδοποιό διαφορά τη γλώσσα, το έργο της Μαίρης Κόντζογλου είναι αναμφισβήτητα λογοτεχνικό.
Το βιβλίο είναι αξιόλογο και φαίνεται ολοκάθαρα πως η συγγραφέας έχει εργαστεί σκληρά, για να ενσωματώσει το ιστορικό στοιχείο μέσα στη σύνθεση της μυθιστορηματικής πλοκής. Οφείλω να πω πως με συγκίνησε ο σεβασμός με τον οποίο έσκυψε στο ματωμένο αυτό κομμάτι της ελληνικής ιστορίας και ανάδειξε με ουσιαστικό τρόπο χωρίς περιττολογίες και συναισθηματικές υπερβολές τον πόνο των Ελλήνων της Καππαδοκίας και τον ξεριζωμό από τα εδάφη της πατρίδας που γέννησε και ανάθρεψε τις γενιές των προγόνων τους.
Στα «Παλιά Ασήμια» η συγγραφέας δημιουργεί ένα μυθιστόρημα πολυπρόσωπο που ξεκινά πριν την αυγή του 20ου αιώνα και καταλήγει στις αρχές του 21ου, ένα βιβλίο για τους ξεριζωμένους Έλληνες της Καππαδοκίας, ένα έργο που σκύβει με σεβασμό πάνω στην ελληνική ιστορία και μας κάνει να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε και κυρίως να μην ξεχάσουμε. Γιατί λαός που ξεχνά την ιστορία του, είναι σαν να μην έχει ζήσει ποτέ.
Εύχομαι στην κυρία Κόντζογλου καλή συνέχεια στο λογοτεχνικό της έργο!

  Πασχάλης Πράντζιος
συγγραφέας - φιλόλογος

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Μια ιστορία για τις αλησμόνητες πατρίδες και τους αλησμόνητους έρωτες.
Καππαδοκία, χώρα μαγική, γεμάτη θρύλους και παραδόσεις. Εκεί, ανάμεσα στα βουνά με τα αιώνια χιόνια και τις κοιλάδες με τα ανάγλυφα βράχια, ένας ελληνισμός ξεχασμένος στα έσχατα της Ανατολίας ζει και προκόβει, ερωτεύεται, γεννάει, προσεύχεται, λιτανεύει, γερνάει και πεθαίνει κάτω από τη σκιά των ηφαιστείων.
Καισαρεία, Σινασός, Σμύρνη και Πόντος, ο καμβάς που πάνω του κεντιέται η ιστορία του έρωτα της Σεβαστής Χατζηαβράμογλου με τον Έλμερ Αλεξάντερ Κάρτερ στα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου, ο οποίος άλλαξε τα σύνορα του κόσμου. Η ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924 χωρίζει για πάντα τους δυο νέους ένα αιματοβαμμένο βράδυ στο λιμάνι της Μερσίνας.
Ογδόντα χρόνια αργότερα, η Έλσα κάνει ένα ταξίδι στα προγονικά χώματα, κουβαλώντας μαζί της το ημερολόγιο της γιαγιάς Σεβαστής. Ο αμερικάνος φωτογράφος Άλεξ πηγαίνει στην Καππαδοκία να αναζητήσει τα χνάρια του καθηγητή Έλμερ Αλεξάντερ Κάρτερ.
Υπόγειες πολιτείες, απόκρυφες εκκλησιές, περιστρεφόμενοι δερβίσηδες και ένα μοναστήρι με τη χαμογελαστή Παναγία μπλέκουν στις προσωπικές ιστορίες και μοναξιές των ηρώων, σκαλίζοντας στους βράχους μια παλιά ραψωδία στην οποία εκείνοι καλούνται να γράψουν τους στίχους του τέλους.»

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

«ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ 1 – ΙΑΣΜΗ», του Νίκου Γούλια - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη


«ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ 1 – ΙΑΣΜΗ», του Νίκου Γούλια - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 528
Τιμή: 8,91 €

            «Ιάσμη», αλλιώς γιασεμί! Ένα λουλούδι φίνο, ανθεκτικό, λεπτοκαμωμένο που μαγεύει τις αισθήσεις με το υπέροχο άρωμά του, το οποίο μένει αλησμόνητο! Το ίδιο αλησμόνητο θα μείνει για μένα το εξαιρετικό μυθιστόρημα του Νίκου Γούλια, το πρώτο μέρος της τριλογίας του «Στα Χρόνια Της Ομίχλης».
            Πώς να περιγράψει κανείς ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, σε καιρούς αλλοτινούς και εποχές περασμένες, λησμονημένες εδώ και αιώνες; Γιατί, αυτό ακριβώς ένιωσα διαβάζοντας το πρώτο συγκλονιστικό βιβλίο του αγαπητού συγγραφέα. Ταξίδεψα, μεταφέρθηκα κυριολεκτικά στο χωροχρόνο, ζώντας από κοντά τα έργα και τις ημέρες της οικογένειας του Ισίδωρου στα ταραγμένα χρόνια της Τουρκοκρατίας στη Χίο, τη Σύρο και τη Σμύρνη.
Ένα οικογενειακό έπος με κύριους ήρωες τα μέλη της οικογένειας των Χιωτών Ροδόκλειας και Κωνσταντή, που σκορπίστηκαν με την καταστροφή του νησιού τους από τους Τούρκους το 1822 και αναγκάστηκαν να φυγαδεύσουν τα τρία παιδιά τους Ισίδωρο, Μαρκέλλα και Ελένκω, μαζί με τον υπέργηρο παππού Ισίδωρο, βάζοντας πλώρη για τα Ψαρά. Η μοίρα ή ο Θεός όμως, διασταύρωσε την υδάτινη πορεία τους με αυτή του Ψαριανού μπουρλοτιέρη Καπετάν – Γιάννη. Αυτή ήταν και η σωτηρία τους, καθώς εκείνος ο σκληροτράχηλος θαλασσόλυκος έγινε δεύτερος πατέρας για τα τρία μικρά προσφυγόπουλα. Καταφύγιο και μια νέα οικογένεια βρήκαν στη Σύρο, κοντά στην καλόκαρδη αδελφή Δομινίκη και τον καπετάνιο, που έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να μην τους λείψει τίποτε, ούτε και η αγάπη.
Με αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα ξεκινά η ιστορία που ‘σχεδιάζει’ αριστοτεχνικά ο αρχιτέκτονας Νίκος Γούλιας, και μέσα από την οποία γινόμαστε μάρτυρες των ιστορικών γεγονότων που συνυφαίνονται αρμονικά με την απαράμιλλη μυθοπλασία. Αλησμόνητοι χαρακτήρες όπως ο εμβληματικός Ισίδωρος, ο ανιψιός του Νικόλας, ο καπετάν – Γιάννης, η αρχόντισσα και μητριαρχική Ροδόκλεια και οι κόρες της Μαρκέλλα και Ελένκω, η πανέμορφη Ιάσμη και πολλοί ακόμα, ζωντανεύουν μπροστά μας μέσα από τους ρεαλιστικούς διαλόγους που πλάθει γι’ αυτούς ο συγγραφέας, χρησιμοποιώντας την ντόπια γλώσσα της εποχής εκείνης.
Μας συμπαρασύρουν στην πολυκύμαντη ζωή τους τόσο έντονα ώστε βλέπουμε την πάντα παρούσα και ‘πλανεύτρα’ θάλασσα του Αιγαίου να αλλάζει ανάλογα με τον καιρό, νιώθουμε τα ρουθούνια μας να γεμίζουν πότε αλμύρα και θαλασσινό αεράκι, πότε καπνό από τις καταστροφικές φωτιές της Χίου, πότε μαγευτική γλύκα από τα Μαστιχοχώρια, πότε μεθυστική ευωδιά γιασεμιού και πότε λογιών λογιών εξωτικά αρώματα της Ανατολής στην πολυπολιτισμική Σμύρνη.
Όμως, δεν μας συμπαρασύρουν στην περιπλάνησή τους μόνο οι πολυάριθμοι ήρωες αυτού του συναρπαστικού βιβλίου. Έχουν τη δική τους δυναμική και σαγήνη και τα ίδια τα νησιά – όπως η Χίος και η Σύρος – τα καλντερίμια, οι καμάρες και τα σπίτια με τα ξάτα και τις δροσερές και μυρωδάτες αυλές, τα χωράφια με τα πολύτιμα,  μοσχοβολιστά μαστιχόδεντρα και τις ευωδιαστές και ανθεκτικές μανταρινιές, η εξωτική ανατολίτισσα Σμύρνη, αλλά κυρίως τα όμορφα σκαριά σαν την ‘Φανερωμένη’, την ‘Μυροβόλο’ και την ‘Ιάσμη’ που ταξιδεύουν τις ζωές, τα όνειρα, τους έρωτες και τις απογοητεύσεις των ηρώων μας με συνταξιδιώτες εμάς, τους αναγνώστες, που συμπάσχουμε μαζί τους.
Το ‘ταξίδι’ στο οποίο μας συμπαρασύρει ο Νίκος Γούλιας  είναι πραγματικά ανεπανάληπτο, μαγευτικό, συνταρακτικό. Οι ζωές, οι δυστυχίες, τα πάθη, τα όνειρα, οι χαρές και οι απογοητεύσεις κάθε ξεχωριστού ήρωα μας αγγίζουν και μας συγκλονίζουν. Οι εικόνες που δημιουργούνται στο μυαλό μας από την απαράμιλλη, γεμάτη, ζωντάνια και γλαφυρότητα πένα του συγγραφέα μένουν χαραγμένες στη μνήμη μας για πάντα και είναι, πραγματικά, και χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, πολύ δύσκολο να τις αποχωριστούμε γυρνώντας και την τελευταία σελίδα του βιβλίου αυτού.
Πέρα από τα προφανή συγχαρητήρια, που αξίζουν στον αγαπητό κ. Γούλια για το πρώτο αυτό μυθιστόρημά του, και για την εξαιρετική και επίπονη δουλειά του στο θέμα της εμβριθούς έρευνας που, αναμφίβολα, έκανε σε όλους τους τομείς της ζωής των Ελλήνων νησιωτών του 19ου αιώνα, οφείλω να του ευχηθώ να έχει πάντα την ίδια αστείρευτη έμπνευση ώστε να μας προσφέρει αντίστοιχα και ανεπανάληπτα ταξίδια μέσα από τα αριστουργηματικά βιβλία του!!!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Χίος, 1822. Σε χρόνους παλιούς και δύσκολους, η οικογένεια του Ισίδωρου σκορπά και χάνεται μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του νησιού από τους Τούρκους. Στη Σύρο, όπου έχουν καταφύγει αυτός και οι αδερφές του, χάρη στις φροντίδες μιας καθολικής καλόγριας κι ενός Ψαριανού μπουρλοτιέρη καταφέρνουν να επιβιώσουν και να γυρίσουν πίσω στον τόπο τους, σ’ ό,τι έχει απομείνει όρθιο, για να ξεκινήσουν και πάλι από την αρχή.
Χρόνια μετά, στο ίδιο κυκλαδίτικο νησί, ο Νικόλας, ο ανιψιός του Ισίδωρου, θα γνωρίσει την αγάπη στο πρόσωπο της Ιάσμης, μιας κοπέλας που η αύρα του μυστηρίου την αγκαλιάζει ολόκληρη. Οι δυο νέοι θα ζήσουν τον απόλυτο έρωτα, ενάντια στη μοίρα που παραφυλά σκληρή κι αμείλικτη.
Ένα μυθιστόρημα που ταξιδεύει τον αναγνώστη στο πρώτο μισό ενός ταραγμένου 19ου αιώνα, στα χρόνια της ομίχλης, στους θαλασσινούς δρόμους του Αιγαίου και των Κυκλάδων, από τα σοκάκια του Πυργιού, το λιμάνι και το κάστρο της Χώρας, ως την κοσμοπολίτισσα Ερμούπολη και τη μυστηριακή Σμύρνη με τα χρώματα κι αρώματα της Ανατολής.»


Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

«ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΖΕΡΤΖΕΛΟ», της Στέλλας Καραμπακάκη - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη


«ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΖΕΡΤΖΕΛΟ», της Στέλλας Καραμπακάκη - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Πολύτροπον
Σελίδες: 146
Τιμή: 11 €

            Η ελληνική μυθολογία είναι για μένα πάθος και εμμονή, από τα παιδικά μου ακόμα χρόνια. Γαλουχήθηκα με αναγνώσματα όπως τα ομηρικά έπη, Ιλιάδα και Οδύσσεια, η  Αργοναυτική Εκστρατεία και οι ατελείωτες ιστορίες για τους θεούς, ημίθεους και κάθε μορφή αρχαίας θεότητας, την οποία είχαν σκαρφιστεί οι αστείρευτης φαντασίας πρόγονοί μας. Όταν λοιπόν, πήρα στα χέρια μου το συγκεκριμένο βιβλίο αυτό που κέντρισε το ενδιαφέρον μου, πριν απ’ όλα, ήταν η «μπορντούρα» με τους αρχαίους έλληνες πολεμιστές στο κάτω μέρος του εξωφύλλου. Τίποτα όμως, δεν μπορούσε να με προϊδεάσει για την απίστευτα καυστική, ξεκαρδιστική και χειμαρρώδη ιστορία που ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μου!
            Η συγγραφέας συγκεντρώνει μέσα σε αυτές τις ολιγάριθμες σελίδες μια πολιτική σάτιρα σφιχτοδεμένη, η οποία δεν αφήνει τον αναγνώστη να πάρει "ανάσα", αιχμαλωτίζοντας το αμέριστο ενδιαφέρον του μέχρι και την τελευταία σελίδα. Ενδιαφέρον και πρωτότυπο το βιβλίο αυτό σατιρίζει όλα τα κακώς πολιτικά κείμενα της χώρας μας τα οποία οδήγησαν στο χάος των τελευταίων χρόνων. Η Στέλλα Καραμπακάκη δεν αφήνει τίποτε ασχολίαστο, χρησιμοποιώντας την καυστική "ματιά" της για να περιγράψει μία κατάσταση χωρίς προηγούμενο στη χώρα των Ελλήνων, στη χώρα όπου οι αρχαίοι πρόγονοί μας λάτρευαν τους δώδεκα Ολύμπιους Θεούς, με όλα τους τα "κουσούρια".
            Εδώ παρεμβαίνει και η "ανεκδιήγητη" ευρηματικότητά της, η οποία θέτει τους Θεούς σε ρόλους κυβερνώντων της χώρας μας, η οποία βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με πρωθυπουργό – όπως είναι αναμενόμενο – τον  πατέρα των θεών, τον Δία, που κάθε άλλο παρά Ξένιος είναι…! Η φαντασία της συγγραφέως αχαλίνωτη και πρωτότυπη, η ιστορία που μας διηγείται καυστική και άκρως χιουμοριστική, οι αλήθειες για γεγονότα, νοοτροπίες, απάτες και επεμβάσεις στην εξουθενωτική πορεία της Ελλάδας αδιαμφισβήτητες και ο αναγνώστης σαγηνευμένος να παρακολουθεί βήμα – βήμα την πορεία της χώρας μας προς τον ολοκληρωτικό εκτροχιασμό.
            Θεοί και Δαίμονες – στην κυριολεξία – μάχονται τους ονειροπόλους αριστεριστές επαναστάτες των Εξαρχείων, "απέθαντοι" πολιτικοί, από την Κρήτη ορμώμενοι, δίνουν τις φαρμακερές συμβουλές τους ενώ θα έπρεπε να έχουν πεθάνει εδώ και κάτι… αιώνες, ήρωες ταινιών και δημοφιλών σειρών ζωντανεύουν εξαιτίας των ‘ηλεκτροφόρων’ κεραυνών του οξύθυμου Δία με απρόβλεπτες συνέπειες και η Βουλή των Ελλήνων βρίσκεται στο στόχαστρο από έναν λαό εξαγριωμένο και "αποστραγγισμένο". Απίστευτα; Κι όμως αληθινά! Και όχι μόνο αληθινά, αλλά απολύτως πιστευτά και δικαιολογημένα με την πένα της συγγραφέως να σατιρίζει, να επισημαίνει, να κατηγορεί, να στοχεύει όχι μόνο στο πηγαίο και αστείρευτο χιούμορ αλλά, κυρίως, στον συμβολισμό για όλα τα σημερινά παράδοξα και απίστευτα που βιώνουμε στην πατρίδα των αρχαίων Θεών.
            Δε θα μπω στον πειρασμό να σας πω περισσότερα για το τεράστιο «Τζέρτζελο» που θα ξεδιπλωθεί μπροστά σας, ούτε για το αν τελικά η κοκκινομάλλα Επανάσταση θα έρθει για τον ταλαίπωρο λαό μας. Απλά, θα σας πω να διαβάσετε αυτό το ανεπανάληπτο βιβλίο με μυαλό ανοιχτό, χωρίς κομματικές προκαταλήψεις και "στεγανά" που μας έχουν δημιουργηθεί εδώ και χρόνια σκόπιμα. Θα το διασκεδάσετε, θα γελάσετε μέχρι δακρύων, θα θυμηθείτε πολλά από την ελληνική μυθολογία, αλλά και τα πρόσφατα συνταρακτικά γεγονότα των τελευταίων χρόνων, και θα αναγνωρίσετε, πέρα από τη ψυχαγωγική πλευρά, πολλές σκληρές, πικρές αλήθειες τις οποίες διατυπώνει με αξιοθαύμαστη αλληγορία η συγγραφέας και στην οποία αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για το συγκεκριμένο πόνημά της. Διαβάστε το Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:


«Ανήσυχες μέρες, διαδηλώσεις, φλεγόμενες νύχτες, κοράκια, μολότοφ, δακρυγόνα, κυρίες της καλής κοινωνίας, αναρχικοί, παπάδες, μαύρες κάλτσες, θρησκόληπτες γριές και οι θεοί του Ολύμπου που κατεβαίνουν στην Αθήνα, ανακατεύονται όλοι μαζί στον φοβερό πόλεμο που έχει ξεσπάσει με κέντρο τα Εξάρχεια και εξαπλώνεται σ’ ολόκληρη τη χώρα, ίσως και την Ευρώπη.

Μια σουρεαλιστική, καυστική, μα πάνω απ όλα χιουμοριστική, πολιτική σάτιρα, για τις συγκρούσεις μεταξύ λαού και εξουσίας, καθώς και όλα εκείνα που θα μπορούσε να φέρει μαζί της μια κοκκινομάλλα που οι θαυμαστές της την ονόμασαν Επανάσταση.

Μια πραγματικά επίκαιρη πολιτική σάτιρα!»

Συνέντευξη με το ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη


            Το διαδίκτυο, πέρα από τις πολλές και αμφιλεγόμενες χρήσεις και χρησιμότητες του, είναι και ένα μέσο για να διευρύνει τους ορίζοντές μας, φέρνοντάς μας σε επαφή με ανθρώπους που διαφορετικά δε θα είχαμε γνωρίσει ποτέ. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τον εξαίρετο και χαρισματικό συγγραφέα Δημήτρη Βαρβαρήγο, τον οποίο μου «σύστησε» για πρώτη φορά το Facebook, και στο οποίο είμαι πραγματικά ευγνώμων, διότι χωρίς τα βιβλία του συγκεκριμένου συγγραφέα η αναγνωστική μου εμπειρία θα ήταν κατά πολύ φτωχότερη!
            Βιβλία του όπως η «Υπατία», το «Υστερόγραφο Μιας Συγγνώμης», το «Ό,τι Αγαπήσαμε Πίσω Έμεινε» και το πολύ πρόσφατο «Λιπεσάνορες – Τα Χρόνια Του Φιδιού» έχουν κυριολεκτικά – και χωρίς καμιά πρόθεση υπερβολής – σηματοδοτήσει την ελληνική λογοτεχνία. Λογοτεχνικά έργα τα οποία με στιγμάτισαν ως αναγνώστρια και έθεσαν τον πήχη των αναγνωστικών απαιτήσεών μου πολύ υψηλότερα από πριν.
Με αφορμή το τελευταίο βιβλίο του αξιόλογου συγγραφέα, τις επικές «Λιπεσάνορες», ο Δημήτρης Βαρβαρήγος με τίμησε απαντώντας σε ορισμένες ερωτήσεις μου γύρω από το συγγραφικό του έργο και τον κόσμο της λογοτεχνίας γενικότερα. Τον ευχαριστώ θερμά για αυτό και του εύχομαι κάθε επιτυχία στο λογοτεχνικό – και όχι μόνο – έργο του! 

1) Αγαπητέ κ. Βαρβαρήγο, είστε ένας συγγραφέας πολυγραφότατος, με πλούσιο λογοτεχνικό έργο που ποικίλει από μυθιστορήματα, ποίηση, θεατρικά έργα, παιδική λογοτεχνία, έως και βιβλία – οδηγούς για δημιουργική γραφή. Πότε νιώσατε μέσα σας την ανάγκη να εκφράσετε τις σκέψεις σας γραπτώς και γιατί;

Γεννήθηκα, ίσως, με κάποια έφεση στη γλώσσα, γιατί απ’ ότι θυμάμαι άρχισα να γράφω από τα χρόνια της εφηβείας, όπως όλοι άλλωστε οι έφηβοι που ξυπνούν μέσα τους οι αγωνίες όταν γνωρίζουν το χρήμα, τη θρησκεία και τον έρωτα κι ανησυχούν για το αύριο, για την ίδια τη ζωή.
Ωστόσο με το πέρασμα του χρόνου αποδείχτηκε ότι δεν ήταν κάτι περιστασιακό. Αντίθετα, όσο συνέχιζα να γράφω όλο και πιο πολύ με κέρδιζε. Οι αναζητήσεις μου βρίσκανε διέξοδο να εκφράσω τις σκέψεις μου μέσα από αυτή τη διεργασία, μα όσο μεγάλωνα και γνώριζα την αληθινή πλευρά της ζωής κλεινόμουν στον εαυτό μου κι επέλεγα τον μοναχικό δρόμο της λογοτεχνίας. Αυτή την όμορφη και σπουδαία ενασχόληση που μου χάριζε και μου χαρίζει ψυχική ευφορία και δύναμη πνευματική, μέχρι σήμερα, σεβόμενος πάντα τη Μοίρα που μου χάρισε τη δυναμική να ασχοληθώ με αυτή τη σπουδαία Τέχνη.

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και πόσο δύσκολο είναι να  συγκεντρώσετε τις απαραίτητες πληροφορίες ώστε να συνδυάσετε ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία; Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες τις οποίες περιγράφει και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη;

Θα απαντήσω πρώτα στη δεύτερη ερώτηση. Η γνώση και η φαντασία έχουν πολλά κοινά με τον έρωτα… είναι οι μυστηριώδεις δημιουργικοί παράγοντες που συντελούν στην πνευματική ανάπτυξη και καλλιέργεια, οπότε όταν ο καλλιτέχνης κατέχει τουλάχιστον αυτά τα τρία στοιχεία, οι εμπνεύσεις είναι ζωντανές και ποτέ ωσεί παρούσες. Και μέσα σε μια σπηλιά να είσαι και να μην γνωρίζεις πολλά από τον κόσμο μπορείς να χαθείς στα ενδότερα του εαυτού σου και να συνομιλήσεις μαζί του για τις σκέψεις σου, τους στοχασμούς, θλιμμένους ή χαρούμενους…, για τις πεποιθήσεις σου και φυσικά για την πρώτη σου παιδεία μέσα στην οικογένεια. Σε αυτό τον πρώτο πλούτο γνώσεων που έχεις μέσα σου ανεξίτηλα φωλιασμένο, γεμάτο ιδέες που ασφυκτιούν μέχρι να βρουν το φως.
Έτσι, λοιπόν, η έμπνευση μπορεί να προέλθει από χίλιες δυο αφορμές, απ’ όσα νιώθουμε, βιώνουμε, ακούμε κι αισθανόμαστε… ή ακόμα και από μια λέξη, όπως συνέβη στα δύο τελευταία μου βιβλία «Υπατία» και «Λιπεσάνορες». Μα τούτη, η έμπνευση, είναι στιγμιαία, κατόπιν για να παράγεις έργο χρειάζεται αφοσίωση και μόχθος, αλλιώς μένει μια έμπνευση άυλη και τίποτα άλλο, όπως συνέβη και στα δυο βιβλία μέχρι να τελειώσουν, όπου χρειάστηκαν από πέντε χρόνια το καθένα.

3) Στα βιβλία σας έχετε καταπιαστεί με θέματα ιστορικά, κοινωνικά, δραματικά και εποχές παρελθοντικές, ή σύγχρονες. Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο;

Θα ξεκινήσω από το έμφυτο, πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο κομμάτι του θέματος, γνωρίζουμε πως υπάρχουν πολλοί -για να μην πω οι περισσότεροι- αξιόλογοι επιστήμονες που όμως δεν έχουν γράψει ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Βέβαια, κατόπιν, χρειάζονται και τα στοιχεία που προανέφερα γνώση, φαντασία, ευαισθησία και βέβαια την τεχνική για να αποδοθεί σωστά ένα λογοτεχνικό κείμενο. Όπως κάθε Τέχνη έχει κι αυτό τη τεχνική του.

4) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας «επισκέπτεται» η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που ‘ρέει’ αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Η έμπνευση είναι όμοια με τη φήμη, όσο κι αν προσπαθήσεις να τις βρεις ποτέ δεν θα τα καταφέρεις… έρχονται και οι δύο από μόνες τους να σε βρουν.
Γράφω μόνο στον προσωπικό μου χώρο, για να μπορώ να φοράω τα αιθερικά ενδύματα των ηρώων μου, να μπαίνω βαθιά στις ψυχές τους κι επειδή συνήθως αναφέρομαι στη γυναικεία ψυχή, καταλαβαίνετε ότι κάθε φορά στοιχηματίζω να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να μπω σε άλλον. Τούτο θέλει προσήλωση στη ψυχή του Άλλου, ησυχία κι έναν γενεσιουργό διάκοσμο. Είπαμε… Κερί, Κονιάκ, Καπέλο.

5) Τι είδους έρευνα κάνετε συνήθως κατά τη συγγραφή ενός βιβλίου σας; Απ’ όσο γνωρίζω, τουλάχιστον για την «Υπατία» και για τις «Λιπεσάνορες», απαιτήθηκε τεράστιος όγκος  βιβλιογραφίας και πολλά χρόνια για να ολοκληρωθούν. Πόσο εύκολο, χρονοβόρο, ή επώδυνο ήταν για εσάς αυτό;

Προσπαθώ να βρίσκω και να διασταυρώνω στοιχεία και ιστορικές αναφορές για να είμαι όσο γίνεται πιο κοντά στην ιστορική αλήθεια και στην συγγραφική αμεροληψία. Είναι χρονοβόρο, ενίοτε και επώδυνο, αλλά εξίσου σοβαρό και απολύτως ουσιαστικό. Οπότε, όταν το έργο φτάνει αισίως στο τέλος, ικανοποιούμαι τόσο πολύ που δεν κοιτάζω πίσω, ούτε καταμετρώ το χρόνο, ούτε και τα κομμάτια μου. Μην απορείτε, τεμαχίζομαι και πληγώνομαι σε έσχατο βαθμό… Με το «Υστερόγραφο Μιας Συγγνώμης» ήμουν επί πέντε, σχεδόν, ημέρες νηστικός και απομονωμένος στο εξοχικό μου… Όταν έβαλα την τελεία του τέλους κατέρρευσα, συνήλθα στο νοσοκομείο.

6) Ο συγγραφέας Δημήτρης Βαρβαρήγος βρίσκει το χρόνο να διαβάζει για δική του ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο του; Όταν συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστης και γιατί;

Ναι, διαβάζω ότι βρω μπροστά μου όταν δεν έχω βιβλιογραφία σε συγκεκριμένο θέμα… Άλλωστε πολλά μου τα προσφέρουν για να τους γράψω τη γνώμη μου, οπότε καλύπτομαι όσον αφορά την ανάγνωση.
Όλα τα βιβλία κάτι έχουν να πουν, κάτι να προσδώσουν σε γνώση. Αρέσκομαι όμως περισσότερο σε βιβλία που εμπεριέχουν ιστορικά στοιχεία, διότι βρίσκω μέσα γεγονότα που δεν έχουν αλλού αναφερθεί. Είναι σημαντικό, ένα βιβλίο να έχει στις σελίδες του ιστορικά γεγονότα. Γι’ αυτό συνήθως γίνονται διαχρονικά, όταν είναι και καλογραμμένα.

7) Ποια είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Όπως είπα και πιο πάνω, η κλασική λογοτεχνία, βλέπετε πως με αυτή την κρίση που βιώνουμε σήμερα -κι ενώ τυπώνεται μια πλειάδα βιβλίων από σύγχρονους συγγραφείς- ανατυπώνονται από πολλούς εκδότες τα κλασικά βιβλία, εκείνα που διαχρονικά αποδεικνύουν την αληθινή λογοτεχνία γιατί είναι πάντα επίκαιρα. Στέρεος ο λόγος κάποιων φωτισμένων συγγραφέων.
Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης απαντώ: Ναι, πολλοί είναι που έχουν επηρεάσει τη σκέψη μου, ο καθένας κάτι μου έδειξε, κάτι με δίδαξε… ειδικά στα πρώιμα χρόνια της νιότης που οι αναζητήσεις και τα ερωτήματα είναι πολλά κι επιτακτικά για απαντήσεις. Όσο για το ύφος είναι αντίστοιχο στην εποχή που ζει ο συγγραφέας και εδράζονται μέσα του οι πρώτες πληροφορίες και σκέψεις του. Από αυτό απορρέει και ο προσωπικός τρόπος γραφής του καθένα συγγραφέα.
Προσωπικά έχω βιβλία που τα ακολουθώ στη γραφή μου ως δοκίμια, όπως η Μαγεμένη ψυχή του Romain Rollan. H Μαντάμ Μποβαρύ του Γκυστάβ Φλομπέρ και πολλά άλλα… πιο να πρωτογράψω; Από Έλληνες… οι σπουδαίοι: Όμηρος, Καζαντζάκης και από τους πιο σύγχρονους, πολλοί, καθώς η γλώσσα είναι πιο βατή και αναγνώσιμη με τα σημερινά πρότυπα, λεκτικά και γραμματικά.

8) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς θα έπρεπε να προβληματίζουν τους αναγνώστες "κεντρίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι καθαρά και μόνο ψυχαγωγικός;

Και τα δύο… θα μιλήσω όμως για μένα… Όταν ξεκινώ να γράφω το κάνω για να βγάλω προς τα έξω ένα θέμα που είναι σοβαρό κι όχι αρκετά διαδεδομένο και νομίζω ότι θα το μοιραστώ με τους αναγνώστες  μου… Τώρα, τί θα εκλάβει ο καθένας δεν είναι αποκλειστική ευθύνη δική μου, ως συγγραφέα, καθώς όλα εξαρτώνται από την προσωπική ευχέρεια, γνώση, ήθη, έθιμα, προκαταλήψεις, καταβολές του καθενός… Οπότε όταν πετύχει η γραφή να πιάσει το θέμα απ’ όλες τις απόψεις τότε ίσως να το ταυτίσω με περισσότερους αναγνώστες και να πετύχει το βιβλίο μου το στόχο του.

9) Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει και το οποίο «ζηλεύετε» ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε να έχετε συγγράψει εσείς;

Πολλά είναι και νομίζω ότι αυτό που εγώ αισθάνομαι, το νιώθουν και άλλοι συγγραφείς. Ναι, υπάρχουν πολύ σπουδαία έργα που έχω λατρέψει, αλλά ποτέ δεν έχω ζηλέψει. Αντίθετα, τα θαυμάζω, όπως φυσικά και το ταλέντο των συγγραφέων.
Προσπαθώ μέσα από αυτά να καλυτερεύσω τη γραφή μου, αν αυτό είναι εφικτό.
Η ζήλεια είναι αρνητικό στοιχείο και δεν οδηγεί ποτέ σε καλό αποτέλεσμα. Καταστέλλει την ηθική βούληση και καλλιέργεια αρετών όπως: ανθρωπιά, κατανόηση, ανιδιοτέλεια, αντιμετώπιση του ανθρώπου ως μέσου και όχι ως αξίας, συνέπεια, αξιοπρέπεια, σοβαρότητα, παραδοχή σφαλμάτων, παραλείψεων και άγνοιας.
Και δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί στο χώρο μας.

10) Μέσα από τα βιβλία σας, υπάρχουν κάποια μηνύματα που επιδιώκετε να ‘περάσετε’ στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Δεν είναι απαραίτητη η επιδίωξη, προσπαθώ να περνάω ίσως κάποιο μήνυμα -όταν υπάρχει- αποφεύγω όμως να φαίνεται η σκοπιμότητα της δικής μου εκτίμησης, ή ιδέας για κάποιο θέμα. Απλά, ως συγγραφέας  προσπαθώ να εκφράζομαι αμερόληπτα, κρατώντας μια στάση σε απόσταση…
Η πρόζα δεν είναι σχολικό βιβλίο. Το λογοτεχνικό κείμενο δίνει τη δυνατότητα να το χειριστεί ο συγγραφέας με έξυπνο τρόπο και το μήνυμα να περάσει μέσα από τη δράση των ηρώων και να μην φαίνεται ως υπόδειξη. Διαφορετικά, χάνεται η αντικειμενικότητα του συγγραφέα απέναντι σε ένα μήνυμα που, έτσι ή αλλιώς, θα υπάρχουν διαφορετικές απόψεις στο θέμα.
Νομίζω ότι το κοινό εξαρτάται από το θέμα… δηλαδή, τα ιστορικά βιβλία διαβάζονται περισσότερο από του άνδρες… συγκριτικά με το μεγαλύτερο αναγνωστικό κοινό που είναι το γυναικείο, αν και τελευταία βλέπω μια στροφή και στις αναγνώστριες προς αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή προς το ιστορικό μυθιστόρημα…
Ασχολούμαι κάθε φορά με όποια ιδέα μου γεννιέται να δουλέψω και το ακολουθώ με αφοσίωση. Δεν είναι για μένα απαραίτητο το ένα είδος γραφής αποκλείοντας το άλλο. Ό,τι μου βγαίνει κάθε φορά… δεσμεύσεις δεν υπάρχουν στο πνεύμα που, έτσι ή αλλιώς λειτουργεί αυτόνομο και ελεύθερο.

11) Στην εξαιρετική και πρωτότυπη παρουσίαση του νέου σας βιβλίου «Λιπεσάνορες – Τα Χρόνια Του Φιδιού», είχαμε την ευκαιρία όσοι παρευρεθήκαμε, να παρακολουθήσουμε ένα θεατρικό δρώμενο, τόσο συγκλονιστικό όσο και οι αρχαίες τραγωδίες. Τί ρόλο παίζει στη ζωή σας το θέατρο και πού το κατατάσσετε σε σχέση με το υπόλοιπο συγγραφικό σας έργο;

Το θέατρο είναι άλλη μια σπουδαία τέχνη, την κατατάσσω αμέσως μετά τη γραφή, γιατί χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε το θέατρο. Είναι, νομίζω, η απόλυτη έκφραση της τέχνης. Της ζωντανής τέχνης. Να παίρνει ένα κείμενο και να του δίνει ζωντάνια, πνοή διεγείροντας τις αισθήσεις μας.
Νομίζω ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα στις Λιπεσάνορες η δραματοποίηση των κειμένων. Αν διαβάζονταν τα κείμενα απλά ως αφήγηση ίσως να μην είχαμε αντιληφθεί τη βαρύτητα των λέξεων, με τη δραματοποίηση όμως, πέρασε τη σάρκα μας, μάς συγκίνησε… Αυτό είναι το καλό θέατρο, όταν προέρχεται, όταν το στηρίζει ένα εξίσου καλό κείμενο.

12) Έχετε συγγράψει ένα δοκίμιο – μελέτη με τίτλο «Η Μαγική Τρέλλα Της Δημιουργίας», το οποίο αποτελεί ένα πολύτιμο βοήθημα για όσους σκέφτονται να ασχοληθούν σοβαρά με τη συγγραφή. Επίσης, παραδίδετε σεμινάρια δημιουργικής γραφής, με μεγάλη επιτυχία. Πόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής σας είναι η διδασκαλία και τι θεωρείτε ότι σας προσφέρει, ή προσφέρετε εσείς στους μαθητές σας;

Κάθε Τέχνη έχει την τεχνική και τα μυστικά της. Πρακτικό θα ήταν όλοι όσοι θέλουν να ακολουθήσουν τον δύσκολο, μοναχικό, μα όμορφο δρόμο της συγγραφής, να παρακολουθήσουν κάποιο σεμινάριο που θα τους υποδείξει κάποιους κανόνες λειτουργικούς, αν μη τι άλλο, μέσα στο κείμενο τους.
Βέβαια, τα μαθήματα αυτά δεν είναι ο καταλύτης που θα σε κάνουν συγγραφέα, αλλά επενεργούν θετικά στη γνώση γύρω από τη λογοτεχνική γραφή. Τίποτα δεν πάει χαμένο, γερνάω και μαθαίνω… Όλοι, τελειώνοντας τον κάθε κύκλο συναντήσεων, λένε ότι ήταν αναγκαία, τελικά, η παρακολούθηση, γιατί εκτός από την κύρια ύλη μαθαίνουν και αρκετές λεπτομέρειες για τον χώρο του βιβλίου.

13) Πιστεύετε ότι ο συγγραφέας θα έπρεπε να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να πειραματίζεται ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα πρέπει να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Για εμένα προσωπικά είναι επιβεβλημένη… η ενασχόληση μου με διάφορα είδη γραφής… Αλίμονο αν περικλυστεί το πνεύμα μου θεματικά σε μια κατηγορία. Άλλωστε το στοίχημα κάθε φορά είναι να πετύχω αυτό το διαφορετικό. Ρίσκο πάντα υπάρχει και ίσως μεγαλύτερο αν καταπιαστεί κάποιος με ένα είδος, ενέχει η περίπτωση να επαναλαμβάνεται δίχως να το αντιλαμβάνεται.  
Όσο για την καθιέρωση έρχεται από την πολυποίκιλη και προσεγμένη δουλειά… Έρχεται μόνη της, εκεί που δεν το περιμένεις και σε δικαιώνει, σού χαρίζει αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια.

14) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε από το αναγνωστικό κοινό; Τι θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων;

Η αδημονία πάντα υπάρχει… αλλά, ήμουν βέβαιος ότι τα κείμενα μου είχαν αξία λογοτεχνική και τα υποστήριζα με επιμονή. Πολλοί με απέρριψαν στην αρχή… Αργότερα που είδαν την πορεία μου μού ζητούσαν εμμέσως συνεργασία, ωστόσο είχα κάνει τον κύκλο μου με εκδότες που με πίστεψαν και προχωρούσα.
Σίγουρα υπάρχει η αγωνία της αποδοχής του αναγνωστικού κοινού, που βέβαια κατακτάται στο χρόνο από τη σοβαρότητα των κειμένων.
Αν είμαι άξιος να συμβουλέψω τους νέους επίδοξους συγγραφείς θα τους έλεγα, όπως άλλωστε λέω και στα μαθήματα δημιουργικής γραφής, πρώτα απ’ όλα να είναι σίγουροι για τη δουλειά τους. Μπορεί να γράφουν καλά, αλλά χρειάζονται μία γνώση γύρω από τα εκδοτικά, αλλιώς θα βασανιστούν πολύ. Και βέβαια υπάρχουν μυστικά.

15) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω πολύ για την τιμή που μου κάνατε παραχωρώντας μου αυτή τη συνέντευξη, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία στο νέο εξαιρετικό βιβλίο σας και να σας ρωτήσω σχετικά με τα μελλοντικά σας σχέδια. Τι να περιμένουμε από εσάς, ποιά είναι τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια;

Ήδη έχω έτοιμο ένα βιβλίο που αναμένει εκδότη… Είναι η ιστορία μιας οικογένειας Ιταλών που φθάνουν στην Ελλάδα του μεσοπολέμου. Το «Anima Mia», γίνεται το χρονικό μιας ατελεύτητης αγάπης. Η ιστορία δεν έχει τίποτα περιττό, παρουσιάζει ήρωες που ζουν συμβάντα στη δική τους ζωή μέσα στα γεγονότα της σύγχρονης Ελλάδας μέχρι τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταδίδοντας την ένταση, τα πάθη και παθήματα τους. Είναι μυθιστόρημα χαρακτήρων, με ανθρώπινα ψυχικά γνωρίσματα που προσελκύουν και διατηρούν την προσοχή - αφυπνίζοντας συναισθήματα. Αυτά τα λίγα για μια μικρή γεύση του περιεχομένου.
Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία σας, εύχομαι να προχωράτε πάντα με αυτή την ανιδιοτέλεια, μια πολύ σπουδαία Αρετή που λίγοι στις μέρες μας κατέχουν… Να είστε καλά!

Βιογραφικό Δημήτρη Βαρβαρήγου:

Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, γεννήθηκε στην Αθήνα, αποφοιτά από αγγλική σχολή λογοτεχνίας "awarded by the writing school" και γράφει σήριαλ για την τηλεόραση, θέατρο και λογοτεχνία. Το βιβλίο Υπατία παρουσιάστηκε στην κεντρική αίθουσα της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο το 2007.

Βιβλιογραφία του Δημήτρη Βαρβαρήγου:


Θεατρικά έργα:
«Υπατία» από την θεατρική ομάδα Ανάδρασις
«Τύψεις»
«Ο έρωτας και ο θάνατος».
Από τη θεατρική ομάδα "ΔΙΟΔΟΣ" ανέβηκαν τα έργα:
«Οι ανάγκες των αισθήσεων»
«Το όνειρο μιας αγάπης»
διασκευές από τα αντίστοιχα διηγήματα του Ζαχαρία Παπαντωνίου,
«Η Καλαμιά τ' Αναπλιού» και «Το ψυχικό της Γατομάτως».
«Ένας Παππούς μα τι παππούς» από τη μουσική θεατρική σκηνή
«Τρεις Βάλτοι» & "Το δωμάτιο του Τρελού"


Από τις εκδόσεις Άγκυρα κυκλοφορούν:
«Υπατία» ιστορικό μυθιστόρημα, ιστορία που γυρίστηκε ταινία με τον τίτλο, agora. και θεατρικό έργο
«Το υστερόγραφο μιας συγνώμης» μυθιστόρημα.
«Ότι αγαπήσαμε πίσω έμεινε» μυθιστόρημα

Τα εικονογραφημένα παιδικά βιβλία:
«Θεοδώρα, μια αληθινή αυτοκράτειρα»
«Διγενής Ακρίτας, ο ήρωας που έγινε θρύλος»
«Κωνσταντίνος Παλαιολόγος - Ο τελευταίος Αυτοκράτορας» και
« Η στάση του Νίκα - Η Μεγάλη εξέγερση»  


Ακολουθούν:
«Η γοητεία της δεύτερης φύσης».
«Πάθος» εκδόσεις Όμβρος
«Με το ίδιο χρώμα η νύχτα και η σιωπή».
«Γυναίκες του Κόσμου».
«Είναι δύσκολη η αγάπη».
«Αδιέξοδοι έρωτες», από τις εκδόσεις του Χρήστου Ε. Δαρδανού.

«Ίμερος και Αστραία – Το μυστικό της σιωπηλής χώρας» από τις εκδόσεις Χατζηλάκος.
«Σ' έχω», εκδόσεις Ελληνική πρωτοβουλία
«Υπατία», 9η έκδοση από τις εκδόσεις Ν. & Σ. Μπατσιούλας
«Η Μαγική τρέλα της Δημιουργίας» εκδόσεις Εντύποις

«Λιπεσάνορες», ιστορικό μυθιστόρημα εκδόσεις Ν. & Σ. Μπατσιούλας
«Anima Mia», μυθιστόρημα υπό έκδοση.


Ποίηση:
«Πιστοποιητικό Ανυπαρξίας» Χρ. Δαρδανός.


Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, είναι:
Πολιτιστικός εκπρόσωπος της Unesco λόγου, τεχνών κι επιστημών για την Πετρούπολη.
Μέλος των "Ιστορικών συγγραφέων".
Στη συντακτική επιτροπή του λογοτεχνικού περιοδικού "Ρωγμές"
Συντάκτης της εφημερίδας, "Μορφωτικός της Πετρούπολης".
Μέλος στο Διεθνές Πολιτιστικό Φόρουμ «Ανάδρασις»
Οργανωτής Λογοτεχνικών εκδηλώσεων με τον Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης
Έχει συμμετάσχει ως εκπαιδευτής σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής στους Δήμους Πετρούπολης, Αμοργού, Πάρου, Αταλάντης,
Στον Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης, στους εκδοτικούς οίκους Άγκυρα και Έναστρον και στη σχολή Tabula Rasa.

Για επικοινωνία με τον συγγραφέα:
www.dvarvarigos.gr
dhmhtrhbarbarh.blogspot.com