Συνέντευξη με τον ΜΙΧΑΛΗ ΣΠΕΓΓΟ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Μιχάλης Σπέγγος

            Τον αγαπητό Μιχάλη Σπέγγο είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά στην παρουσίαση ενός βιβλίου κάποιου άλλου εξαίρετου συγγραφέα. Δεν είχα την ευκαιρία να μιλήσω πολύ μαζί του, όμως αυτό το λίγο ήταν αρκετό για να καταλάβω πως πρόκειται για έναν εξαίρετο άνθρωπο, με έμφυτη ευγένεια, καλλιέργεια και αμεσότητα στην συμπεριφορά του, που συνήθως αφήνει το ίδιο το έργο του να μιλήσει για τον ίδιο. Κατορθώνει να συμβιβάσει δύο φαινομενικά ασυμβίβαστες ιδιότητες, αυτή του πυρηνικού φυσικού και αυτή του συγγραφέα. Με έργο πλουσιότατο και ευρέως φάσματος, το οποίο αριθμεί εννέα βιβλία με πιο πρόσφατο το τελευταίο βιβλίο του «Ανεμόσκαλα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, ο συγγραφέας είχε την καλοσύνη και την προθυμία να απαντήσει το ερωτηματολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας» με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Τον ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που διέθεσε, του εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία σε κάθε έργο του και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις απαντήσεις του, ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα τον εξαίρετο Μιχάλη Σπέγγο.

1) Αγαπητέ κ. Σπέγγο μας έχετε ήδη χαρίσει εννέα εξαιρετικά βιβλία σας, με πιο πρόσφατη την επανέκδοση του βιβλίου σας «Η Τελευταία Συγγνώμη» αλλά και το πολύ επίκαιρο μυθιστόρημά σας «Ανεμόσκαλα», από τις εκδόσεις Διόπτρα. Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Η συγγραφή θεωρώ είναι ο δικός μου τρόπος να μιλάω στον κόσμο. Να κάνω φίλους και συντρόφους και συνοδοιπόρους. Βασική μου ανάγκη, λοιπόν, αλλά και όνειρο. Το έναυσμα να ακολουθήσω το όνειρό μου αυτό ήταν μια σειρά αποτυχίες σε ό,τι μέχρι τότε έκανα.  

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να συγκεντρώσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Για κάθε έργο η πηγή είναι διαφορετική. Γενικά, πάντως, πιστεύω πως κάποιος εμπνέεται από τα βιώματά του, τις διηγήσεις που έχει ακούσει αλλά και τα διαβάσματά του. Τα υπόλοιπα, πιστεύω, προέρχονται από τα τρία αυτά βασικά. Για μένα, όταν σε ένα έργο απαιτείται έρευνα, η έρευνα πρέπει να είναι σχολαστική, άρα κοπιώδης.  Στην «Τελευταία Συγγνώμη» και στο «Imperium», για παράδειγμα, χρειάστηκα σχεδόν έξι μήνες καθαρής έρευνας στη διάρκεια της οποίας δεν είχα γράψει ούτε μια γραμμή αφήγησης. 

3) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο – όπως στη δική σας περίπτωση Πυρηνική Φυσική – είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από την συγγραφική τους ιδιότητα. Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με αυτό και να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;

Θα μιλήσω για τον εαυτό μου.  Αν και φαινομενικά ο πειραματικός φυσικός κι ο παραμυθάς είναι δύο τελείως διαφορετικά όντα, νομίζω ότι τον αναλυτικό και αλγοριθμικό τρόπο που ακολουθώ εγώ στις αφηγήσεις μου τον έμαθα ως πυρηνικός φυσικός. 

4) Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα; Πόσο εύκολο, ή επώδυνο ήταν αυτό και πόσο εφικτή ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Βεβαίως, σε όλα σχεδόν τα βιβλία μου υπάρχουν δικά μου βιώματα.  Πλην «Imperium», ίσως.  Πάντα τα χρησιμοποιώ ώστε να υπηρετήσουν την κεντρική μου ιστορία οπότε δεν θα έλεγα ότι δυσκολεύομαι ούτε ότι πονάω.  Όσο για το αντικειμενικό μέρος που με ρωτάτε θα δανειστώ την απάντηση από την περιβόητη αρχή της αβεβαιότητας του Χάιζενμπεργκ, η οποία λέει περίπου ότι όσο προσπαθείς να παρατηρήσεις κάτι τόσο διαταράσσεις την πραγματική του κατάσταση. 

5) Στα βιβλία σας έχετε καταπιαστεί με πολλά και διαφορετικά θέματα, όπως η κοινωνική πραγματικότητα, η επιστημονική φαντασία, η επιστήμη σας, το θέατρο, η μουσική, αλλά και η Ιστορία. Θεωρείτε ότι κάποιο από αυτά ίσως αποτελεί μια σημαντική και ανεξάντλητη "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα;

Επαναλαμβάνω ότι οι πηγές ιδεών ενός συγγραφέα είναι τα βιώματά του, οι διηγήσεις που έχει ακούσει αλλά και ό,τι έχει διαβάσει (ή δει αν πρόκειται για αφηγήσεις θεατρικές ή κινηματογραφικές).  Για μένα, όπως σωστά παρατηρήσατε, ένα από τα ζητούμενα είναι να  μην επαναλαμβάνομαι. Αν, όμως, έπρεπε να επαναλάβω κάτι νομίζω ότι θα ανέτρεχα στην Ιστορία. 

6) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Το επιστημονικό υπόβαθρο δεν είναι απαραίτητο εκτός και αν η μυθοπλασία αναφέρεται σε ειδικά αντικείμενα. Μόνο να βοηθήσει μπορεί.  Το ταλέντο είναι απαραίτητο, η φαντασία και οι εμπειρίες επίσης, θα σας εκπλήξω όμως και θα σας πω πως ό,τι είναι για έναν αθλητή η προπόνηση είναι για ένα συγγραφέα το διάβασμα. Αυτό είναι το πλέον απαραίτητο από ένα σημείο και μετά στην πορεία κάθε συγγραφέα. 

7) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Όχι, η έμπνευση δεν έχει χρόνο ούτε χώρο.  Έχω πάντα μαζί μου ένα μπλοκάκι στο οποίο σημειώνω ό,τι παρατηρώ ή σκέπτομαι. Όταν όμως κάθομαι να αφηγηθώ το κάνω στον υπολογιστή μου, συνήθως στο γραφείο μου. 

8) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο βιβλίο σας αρκείστε στη δική σας μόνο γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου του οποίου την κρίση εμπιστεύεστε;

Πριν στείλω ένα βιβλίο στον εκδότη το έχω διαβάσει, αφήσει, ξαναδιαβάσει, διορθώσει και αυτή η αλυσίδα είναι συνήθως μακριά. Μόνος μου το κάνω, όμως. 

9) Από τα εννέα βιβλία σας  υπάρχει κάποιο το οποίο ξεχωρίζετε, στο οποίο ίσως έχετε μεγαλύτερη αδυναμία και γιατί; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το κάθε έργο σας και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" του καθενός;

Όχι, δεν ξεχωρίζω, τα αγαπώ όλα.  Το «Περί αισθημάτων», είναι ένα θρίλερ που μιλά για την αυτοδικία και την εκδίκηση. Η «Τελευταία Συγγνώμη», έχει στοιχεία ιστορικού μυθιστορήματος και μιλά για τη δύναμη των περιστάσεων και για τη φύση των ηρώων. Η «Εξομολόγηση Ενός Πυρηνικού Φυσικού» έχει έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία και σημεία και μιλά για τα διλλήματα των επιστημόνων απέναντι στην ανθρωπότητα.  Θρίλερ κι αυτό είναι.  Ο «Μπίλη ο Τίγρης» μιλάει για τους ανθρώπους που η κοινωνία κατατάσσει σε ψυχικά διαταραγμένους και τη δύναμη της ψυχής τους.  Το «Imperium» μιλά για τη δύναμη του ηγέτη με καμβά μια φανταστική αυτοκρατορία με έντονα στοιχεία του Βυζαντίου. Ο «Φάνης» είναι η ιστορία του Φάνη Τζιόβα που επέζησε της τραγωδίας της Θύρας 7. Το «Μ’ Αεροπλάνα Και Βαπόρια», είναι εμπνευσμένο από τα τραγούδια του Δ. Σαββόπουλου.  Το «Στοίχημα των ανθρώπων» μιλά για αυτό ακριβώς που λέει και είναι ίσως ένα αιρετικό ευαγγέλιο του μέλλοντός μας.  Τέλος η «Ανεμόσκαλα» μιλά για παρακμή, πτώση και ανάσταση. 

10) Ο συγγραφέας Μιχάλης Σπέγγος βρίσκει το χρόνο να διαβάζει και για δική του ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο του; Όταν συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστης και γιατί;

Διαβάζω περίπου 80 βιβλία το χρόνο.  Λατρεύω το διάβασμα, από μικρός το λάτρευα.  Διαβάζω κυρίως λογοτεχνία, δεν έχω αγαπημένο είδος μου αρέσουν τα πάντα από αστικό δράμα μέχρι ιστορικό μυθιστόρημα, μέχρι λογοτεχνία του φανταστικού, αστυνομικά βεβαίως, ακόμη και κάμπους νόβελς, τα πάντα. Αυτό που προσπαθώ είναι ένα στα τέσσερα βιβλία να μην είναι μυθοπλασία, να είναι δηλαδή ιστορία, δοκίμια, μελέτες, για να αποφύγω τη μονομέρεια της πρόσληψης πληροφοριών από τον γοητευτικό τρόπο των αφηγημάτων. Δυστυχώς, δεν διαβάζω ποίηση αλλά θα πρέπει να το δουλέψω αυτό γιατί ξέρω ότι εκεί μέσα κρύβονται θησαυροί. 

11) Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Είναι τόσα πολλά που θα αναφέρω μόνο ενδεικτικά.  Οι Ρώσοι κλασικοί.  Οι «Καραμάζωφ», «Ο Ηλίθιος» και «Οι Δαιμονισμένοι» του Ντοστογιέφκσι, το «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι, και η «Άννα Καρένινα» φυσικά. Ο Καζαντζάκης και ο Καραγάτσης.  Οι Γάλλοι κλασικοί με αρχηγό τον Ουγκώ. Ο Ναμπόκωφ. Από τους σύγχρονους η Μάργκαρετ Άτγουντ με τον «Τυφλό Δολοφόνο» και ο Μισέλ Ουελμπέκ με τα «Στοιχειώδη του Σωματίδια». Ο Έκο με το «Όνομα Του Ρόδου» και μόνο αλλά είναι υπερ-αρκετό. Ο Φράνζεν με τις «Διορθώσεις». Ο Κουτί, νομπελίστας από τους αγαπημένους μου. Ο Σαραμάγκου στο «Περί Τυφλότητος» και το «Ευαγγέλιο του Ιησού». Είναι τόσοι πολλοί και τόσα πολλά τα βιβλία. Το ποιος με έχει επηρεάσει δεν μπορώ να το ξέρω εγώ, αυτό είναι για τους ειδικούς, για όλους όμως όσους ανέφερα και άλλους πάρα πολλούς τρέφω, εκτός από θαυμασμό, και μια καλώς εννοούμενη ζήλια. 

12) Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει,  το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε, ή ονειρεύεστε να είχατε συγγράψει εσείς;

Την Ιλιάδα φυσικά.  Φανταστείτε να μην υπήρχε η Ιλιάδα και να την είχα γράψει εγώ;  Φυσικά, μετά την Ιλιάδα, υπάρχουν πάρα πολλά άλλα. Όλα όσα ανέφερα στην προηγούμενη ερώτηση ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. 

13) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο, για την "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Ναι, τα ταξίδια είναι γνώση και μόρφωση. Κοστίζουν, όμως, και από ότι γνωρίζω ελάχιστοι είναι οι συγγραφείς που διαθέτουν ανθηρά οικονομικά. Οπότε, συμβιβαζόμαστε με τις βιβλιοθήκες και το internet, τις διηγήσεις  άλλων κλπ. 

14) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν "πρέπει" στην τέχνη. Ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει. Οι περισσότεροι εκδότες θέλουν τους συγγραφείς τους πιστούς σε ένα είδος, ειδικά όταν είναι ευπώλητοι. Έτσι ώστε ο αναγνώστης να αναγνωρίζει με ευκολία την υπογραφή του αγαπημένου του συγγραφέα.  Εγώ προσωπικά απεχθάνομαι την επανάληψη και πασχίζω πραγματικά να καταπιάνομαι με διαφορετικά είδη και θέματα.  Δεν είναι το είδος ούτε το θέμα πιστεύω που καθορίζει το στίγμα ενός συγγραφέα.

15) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "κεντρίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι καθαρά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Γράφω από ανάγκη. Προβληματίζομαι, χαίρομαι, στενοχωριέμαι και γράφω. Πολλές φορές σαν αναλγητικό αν θέλετε. Θέλω όσο τίποτε άλλο να τα μοιραστώ αυτά με τον κόσμο. Δεν γράφω όμως για τους άλλους, δεν γράφω στρατευμένα, δεν γράφω για να γίνω καθοδηγητής η ευχάριστος. Ακόμη και στην ψυχαγωγία, γράφω για να ψυχαγωγηθώ εγώ και ελπίζω ότι θα με ακολουθήσουν στη χαρά και το γέλιο και οι άλλοι.  Προσοχή όμως, αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό. Χωρίς τους άλλους, χωρίς το κοινό, οι συγγραφείς πιστεύω δεν υπάρχουμε. Απευθύνομαι σε όλο τον κόσμο. Αλίμονο σε καλλιτέχνη που αποκλείει ή στοχεύει συγκεκριμένα. Αυτά είναι για τους εκδότες και τα τμήματα μάρκετινγκ. 

16) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για ένα συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η "φυγή" από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα;

Τα ερείσματα τα δίνει το περιβάλλον. Μπορεί, όμως, να συμβεί και το δεύτερο, αρκεί πάντοτε να μην αγνοεί το πρώτο.  Εξηγώ με ένα παράδειγμα. Η «Καζαμπλάνκα» είναι για μένα μια ανεπανάληπτη ταινία. Είναι μια ερωτική ιστορία στα χρόνια του πολέμου. Δεν είναι μια πολεμική ιστορία. Είναι μια ερωτική ιστορία που δεν αγνοεί τον πόλεμο, όμως. 

17) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των περισσοτέρων βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Ναι σε όλα. Είχα μεγάλους ενδοιασμούς. Αγωνιούσα και αγωνιώ για την αποδοχή γιατί χωρίς την αποδοχή είναι σαν να βγάζεις το καλύτερο κρασί, να καλείς κόσμο να το μοιραστείς μαζί τους και στο τέλος να πίνεις μόνος σου. Η θεματολογία, μού λένε οι εκδότες μου, παίζει τεράστιο ρόλο στην αποδοχή ενός έργου από το κοινό και εγώ τους πιστεύω.  Απλώς, για κάποια θέματα, ίσως, δεν ήρθε η ώρα τους και εγώ πιστεύω ότι πρέπει να γραφτούν και να περιμένουν. 

18) Εσείς, με  την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Σκέφτηκα πάρα πολύ πριν απαντήσω σε τούτη την ερώτηση.  Όσο όμως κι αν σκέφτηκα δεν μπορώ να την απαντήσω.  Δεν μπορώ να συμβουλεύσω κανέναν πάνω σε αυτό το θέμα.   Είμαι 17 χρόνια σε αυτόν τον χώρο και δεν τους γνωρίζω ακόμη τους κανόνες του παιχνιδιού.  Υπάρχουν κανόνες; 

19) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία σε όλα σας τα βιβλία αλλά, ειδικότερα, στα πιο πρόσφατα  μυθιστορήματά σας «Η Τελευταία Συγγνώμη» και «Ανεμόσκαλα», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Ένα μυθιστόρημα με 4 ερωτικές ιστορίες.  Δεκέμβρη και Γενάρη στο θέατρο Τόπος Αλλού το θεατρικό μου «Γκρέτα».  Σας ευχαριστώ πολύ. 

Βιογραφία Μιχάλη Σπέγγου:

Ο Μιχάλης Σπέγγος γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1963. Σπούδασε πυρηνική φυσική. Έχουν εκδοθεί τα έργα του: «Περί Αισθημάτων» (2001), «Η Τελευταία Συγγνώμη» (2002), «Μπίλη Ο Τίγρης» (2004), «Η Εξομολόγηση Ενός Πυρηνικού Φυσικού» (2004), «Μ’ Αεροπλάνα Και Βαπόρια - δέκα μικρά κεφάλαια και ένα μεγάλο εμπνευσμένα από τον Διονύση Σαββόπουλο» (2005), «Imperium» (2007). «Το στοίχημα των ανθρώπων» (2011) κ.ά.

Για περισσότερες πληροφορίες για τον συγγραφέα Μιχάλη Σπέγγο, καθώς και για το συνολικό συγγραφικό του έργο, επισκεφτείτε το επίσημο προφίλ του στο site των εκδόσεων Διόπτρα, στον ακόλουθο σύνδεσμο:

https://www.dioptra.gr/Suggrafeas/296/Mixalis-Speggos/

Βιβλιογραφία Μιχάλη Σπέγγου:

«ΑΝΕΜΟΣΚΑΛΑ» (2013)

Εκδόσεις: Διόπτρα

Σελίδες: 368

Τιμή: 13,35 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Απονομή δικαιοσύνης, θρησκευτική πίστη, παρανοημένα θαύματα, πολιτική συγκάλυψη, γκετοποίηση, ρατσισμός και έρωτες που πετιούνται στα σκουπίδια, όλα χτίζουν τη συγκλονιστική πορεία ενός ανθρώπου από το ψαλτήρι στην αγχόνη.

«Περπατάω στους δρόμους και βλέπω γύρω μου ένα πλήθος που σιχαίνομαι. Στις δημόσιες υπηρεσίες μου ζητούν μίζα και με βρίζουν, οι γιατροί μου ζητούν φακελάκι και με εξευτελίζουν, οι αστυνομικοί με δέρνουν, οι νεόπλουτοι με δέρνουν, είτε οι ίδιοι είτε μέσω των μπράβων τους, οι παπάδες θέλουν να με στείλουν στο Μεσαίωνα, τα σχολεία είναι διαλυμένα, ο γείτονας με καταπατά, ο έμπορος με κλέβει, ο μαλάκας με το μηχανάκι το ανεβάζει στον πεζόδρομο και με σκοτώνει, ο άλλος χύνει τα λύματά του στο ποτάμι όπου πίνω νερό. Είμαι τόσο εκνευρισμένος, που τα λέω ανάκατα, χωρίς σειρά… και ξαφνικά όλοι αυτοί γίνονται σύντροφοι συμπολεμιστές, οι εκπρόσωποι του καλού. Ε όχι, ρε γαμώτο μου, σε κανέναν πόλεμο και με κανέναν!»

«Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ» (Επανέκδοση 2014)

Εκδόσεις: Διόπτρα

Σελίδες: 664

Τιμή: 14,33 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Μια ιστορία που ξεκινάει στα προπολεμικά Γιάννενα, ταξιδεύει στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, στην επιχείρηση Βαλκυρία, στη Λατινική Αμερική και καταλήγει στη χαράδρα του Βίκου, όπου απονέμεται τελικά δικαιοσύνη.

«1973, Γιάννενα.
Ένας Χιλιανός αξιωματούχος, του καθεστώτος Πινοσέτ, επισκέπτεται την πόλη ως επίσημος προσκεκλημένος της χούντας των Συνταγματαρχών όταν ένα απόγευμα θα βρεθεί δολοφονημένος στο φαράγγι του Βίκου. Πανικόβλητη η κυβέρνηση φορτώνει τη δολοφονία σε έναν φοιτητή με αριστερή δράση. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα;
1938-39, Γιάννενα.
Παρά τη σκιά του πολέμου, οι νέοι της πόλης περνούν ανέμελα τις ημέρες τους. Ο χριστιανός Νίκος Καζαντζής ερωτεύεται την Εβραία Ρεβέκκα Λεβή, αλλά αν και οι οικογένειές τους είναι πολύ δεμένες, εκείνη θα ενδώσει στις πιέσεις του πατέρα της, προκειμένου να παντρευτεί έναν ομόθρησκό της, τον αμοραλιστή Αζέρ.
1938-39, Αμβούργο.
Ο καλλιεργημένος μηχανικός Κάρστεν είναι γιος του στρατηγού και ήρωα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου Έρχαρτ Φον Έρεν και ένας από τους λίγους Γερμανούς που αντιστέκεται στη μαζική προπαγάνδα του χιτλερικού καθεστώτος. Καθώς ετοιμάζεται να υπηρετήσει στη Βέρμαχτ, παρακολουθεί έντρομος την κλιμάκωση της βίας ενάντια στους Εβραίους.
1944, Γιάννενα.
Καθώς η συντριβή του Ράιχ είναι επικείμενη, οι Γερμανοί ετοιμάζουν μια μεγάλη επιχείρηση συγκέντρωσης του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης και προώθησής του σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου θα εξοντωθούν. Ο Κάρστεν υπηρετεί στη φρουρά της πόλης και μένει στο επιταγμένο σπίτι των Καζαντζήδων όπου την παραμονή της 25ης Μαρτίου, θα αποκαλύψει στον Νίκο ότι σε λίγες ώρες οι Γερμανοί, θα συλλάβουν όλους τους Εβραίους πολίτες. Ο Νίκος, με κίνδυνο της ζωής του, προσπαθεί να φυγαδεύσει όσα μέλη από την οικογένεια Λεβή μπορεί. Ο Αζέρ δεν καταφέρνει να ξεφύγει και στέλνεται στο εφιαλτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπιργκενάου. Είναι, όμως, αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να επιβιώσει…»