Ταξίδια Μέσα Από Τη Λογοτεχνία!

Η Λογοτεχνία είναι για μένα ένα «παράθυρο» σ' έναν μαγικό κόσμο. Κάθε βιβλίο μάς ταξιδεύει σε κόσμους πραγματικούς ή φανταστικούς, τωρινούς, μελλοντικούς ή παρελθοντικούς. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, κάθε βιβλίο που μας ενθουσιάζει, μας εντυπωσιάζει ή μας μαγεύει θέλουμε να το μοιραστούμε με άλλους φίλους-αναγνώστες. Έτσι κι εγώ, θέλω να μοιραστώ μαζί σας όσα βιβλία με ενθουσίασαν και με «γέμισαν» με πρωτόγνωρες ιδέες, εικόνες και συναισθήματα. Σαφώς και η άποψη του κάθε αναγνώστη είναι μοναδική και ένα βιβλίο που εμείς λατρέψαμε μπορεί κάποιος άλλος να το αντιπάθησε ή ακόμα και να το μίσησε... Μέσα από αυτήν την οπτική θεωρώ φρόνιμο να μη σχολιάζω όσα βιβλία δεν με εντυπωσίασαν ή με άφησαν αδιάφορη, διότι η άποψή μου είναι απολύτως υποκειμενική. Δεν θα ήθελα να προκαταλάβω αρνητικά κανέναν αναγνώστη, αποτρέποντάς τον από το να διαβάσει ένα βιβλίο το οποίο, ενδεχομένως, να τον ενθουσιάσει. Κάθε βιβλίο απαιτεί το κατάλληλο περιβάλλον, το υπόβαθρο και την ανάλογη διάθεση για να εκτιμηθεί, οπότε καλό θα είναι να μην απορρίπτουμε ποτέ τίποτα. Η έκφραση και αποτύπωση της δικής μου γνώμης για κάθε βιβλίο -αλλά και των απόψεων και σχολιασμών άλλων φίλων-συγγραφέων-αναγνωστών, που αναγράφονται στη σχετική κατηγορία-, έχουν ως μοναδικό σκοπό να εκφράσουν τον θαυμασμό μας για ορισμένα βιβλία που θεωρούμε άξια λόγου και θέλουμε να γίνουν ευρέως γνωστά, βοηθώντας έτσι τους αναγνώστες στην επιλογή του επόμενου βιβλίου που θα διαβάσουν. Πάντοτε με το μεγαλύτερο σεβασμό και θαυμασμό για όλους τους συγγραφείς, που μέσα από τις σελίδες των βιβλίων τους μας «ταξιδεύουν» μακριά από την εκάστοτε πραγματικότητα ή μας βοηθούν να την κατανοήσουμε καλύτερα, αλλά σε κάθε περίπτωση στολίζουν την ψυχή μας, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Κλειώ Ισιδ. Τσαλαπάτη

Κυριακή 2 Απριλίου 2017

Συνέντευξη με την ΓΚΡΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΥ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

κ. Γκρέτα Χριστοφιλοπούλου
        Είναι ιδιαίτερη τιμή και χαρά για μένα το γεγονός ότι στους «Φίλους Της Λογοτεχνίας» φιλοξενώ την εξαίρετη κ. Γκρέτα Χριστοφιλοπούλου, μία χαρισματική συγγραφέα, μεταξύ των άλλων ιδιοτήτων της, της οποίας το νέο μυθιστόρημα με τίτλο «Εφαπτόμενες Ζωές» κυκλοφορεί από τις αγαπημένες εκδόσεις Λιβάνη. Η Ιστορία είναι ένα αντικείμενο το οποίο αγάπησα μέσα από τα ιστορικά μυθιστορήματα και όχι από την στείρα, κατευθυνόμενη και αντιπαιδαγωγική διδαχή της στα μαθητικά μου χρόνια. Με την ίδια λογική θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί της, καθώς είναι και δική μου πεποίθηση ότι το πρώτο ανάγνωσμα που με παρέσυρε στον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας ήταν τα Ομηρικά Έπη, διατηρώντας έως τώρα σαφώς μεγαλύτερη αδυναμία στην αξεπέραστη «Ιλιάδα». Εκφράζω, συνεπώς, μια ιδιαίτερη προτίμηση στο ιστορικό μυθιστόρημα και θαυμάζω απεριόριστα τους συγγραφείς που ασχολούνται τόσο ενδελεχώς και επιτυχώς με αυτό, χαρίζοντάς μας βιβλία και αναγνωστικές εμπειρίες αλησμόνητες. Ευχαριστώ θερμά την αγαπητή συγγραφέα για το χρόνο που μου διέθεσε απαντώντας στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας», της εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία σε κάθε πόνημά της, και ιδιαίτερα στο πιο πρόσφατό της, και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις απαντήσεις της ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα την χαρισματική κ. Γκρέτα Χριστοφιλοπούλου!

1) Αγαπητή κ. Χριστοφιλοπούλου, τις θερμές ευχές μας για το νέο μυθιστόρημά σας, με τίτλο «Εφαπτόμενες Ζωές» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και ειδικότερα το αντικείμενο της συγγραφής;

Κατ΄ αρχήν να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για τις ευχές σας και τη φιλοξενία των απόψεων μου. Σε ό,τι αφορά το έναυσμα, προφανώς χάνεται κάπου στην εσωτερική ανάγκη, που γεννήθηκε τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι έχω στα χέρια μου έναν τεράστιο όγκο πολύτιμων πληροφοριών και στοιχείων, τα οποία δεν αξίζει να παραδοθούν στη λήθη. Ξεκίνησα λοιπόν να καταγράφω και να ταξινομώ το υλικό αυτό, και τέλος, διαπίστωσα ότι θα μπορούσε να αποτελέσει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο. Προηγουμένως, μου αρκούσε να γράφω μικρά διηγήματα όταν κάτι ήταν εξόχως ερεθιστικό και άξιζε να διασωθεί έξω από ένα δημοσιογραφικό κείμενο.

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να σταχυολογήσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Χρησιμοποιήσατε τη λέξη «έμπνευση». Μια έννοια εξαιρετικά ρευστή και αμφίσημη που έχει περιγραφεί από τον Mikhail Lomonosov, ως ένας “ένας κεραυνός που χτυπάει τους μοναχικούς”, αλλά και ως “μια στιγμή παραφροσύνης”, από τον δικό μας, Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Προσωπικά, δεν είμαι ούτε μοναχική ούτε και παράφρων. Οπότε, δεν ξέρω αν υπάρχει όντως έμπνευση εκεί έξω ή, αν όπως προανέφερα, κάποια στιγμή είναι αδήριτος ανάγκη να περιγράψω καταστάσεις, να καταγράψω προσωπικές ιστορίες, να εξιστορήσω γεγονότα, που για συγκεκριμένους λόγους παραμένουν άγνωστα, να απεικονίσω εποχές και να γίνω ιχνηλάτης αποτυπωμάτων και ηθογράφος προσώπων, που άφησαν πίσω τους ένα ενδιαφέροντα βίο άξιο να δημοσιοποιηθεί.
Με τους χαρακτήρες, τα πράγματα ήταν μάλλον εύκολα, γιατί υπήρχαν προφορικές διηγήσεις και μαρτυρίες αλλά και γραπτά κείμενα που σου επέτρεπαν να συμπληρώσεις την προσωπογραφία τους. Η μεγαλύτερη δυσκολία έγκειται στο να ξύσεις το λούστρο των βιβλίων της Ιστορίας και να κατορθώσεις να δεις κάτω από την επιφάνεια, φτάνοντας κοντά στο απόκρυφο και το αυθεντικό. Εκείνα, δηλαδή, που ηθελημένα φόρεσαν το μανδύα της ευπρέπειας, και πολλές φορές του ψεύδους, ώστε να ταιριάξουν στο δίπτυχο, ηθοπλασία και ελληνοχριστιανικός πολιτισμός. Στην προσπάθεια αυτή, αποστεώθηκαν πρόσωπα, παραλείφθηκαν, ίσως, τα σημαντικότερα κεφάλαια της ζωής τους, μπήκε τελεία, εκεί που βόλευε, αποσιωπήθηκαν τα κακώς κείμενα και όσα δεν ταίριαζαν με την εικόνα που έπρεπε να βγει προς τα έξω. Ένα ασύλληπτο φωτομοντάζ, προς δόξαν μιας άχρηστης ηθικοπλαστικής προσέγγισης στα γεγονότα. Το δικό μου ενδιαφέρον, ξεκινά εκεί ακριβώς που μπαίνει η τελεία. Στην αναζήτηση του αυθεντικού, που τελικά αποδεικνύεται εξόχως πιο συναρπαστικό και διδακτικό, από τη σούπα που μας σερβίρουν επί 12 χρόνια στα θρανία και συνεχίζουν ακάθεκτοι, φοβούμενοι να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά.
Για το λόγο αυτό, η μυθοπλασία όπως αναφέρετε, είναι ίσως λιγότερη του 1% στο σύνολο του κάθε βιβλίου. Αποτελεί, απλώς, τον συνεκτικό ιστό για να υπάρχει ομαλή εξέλιξη στην αφήγηση.

3) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο, είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από την συγγραφική τους ιδιότητα. Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με αυτό και να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;

Θα σας έλεγα ότι στην περίπτωση μου, όλα μπερδεύονται γλυκά. Σπούδασα Διοίκηση Ναυτιλιακών Επιχειρήσεων και Διεθνές Θαλάσσιο Δίκαιο. Δεν δούλεψα ούτε μια μέρα σε ναυτιλιακή εταιρία, προκειμένου να αξιοποιήσω το αντικείμενο των σπουδών μου. Όμως εργάστηκα ως δημοσιογράφος στις μεγαλύτερες Οικονομικές Εφημερίδες, αναλύοντας και καταγράφοντας το ναυτιλιακό γίγνεσθαι με εφόδια τη επιστημονική γνώση του αντικειμένου και την εμπειρία που απέκτησα με την πάροδο του χρόνου. Η συγγραφή ήρθε όταν χαλάρωσε η πίεση της καθημερινής εντατικής ενασχόλησης με τη δημοσιογραφία, δηλαδή το καλοκαίρι. Ξέρετε αυτό το "έξις δευτέρα φύσις", έχει μεγάλο ποσοστό αλήθειας. Όταν καθημερινά πρέπει να παραδόσεις περισσότερες από 6.000 λέξεις κάνοντας επί της ουσίας έρευνα και συγκριτική μελέτη σε ναυπηγήσεις, ναυτιλιακή χρηματοδότηση, διακυμάνσεις της ναυλαγοράς κ.λ.π, στις διακοπές, σε τρώει το χέρι σου. Οπότε ξεκίνησα να γράφω μικρά διηγήματα και να σημειώνω κάποια πράγματα που έβρισκα εξόχως ενδιαφέροντα. Έχω την εντύπωση, ότι αυτή είναι η μόνη εφαπτόμενη του δημοσιογράφου με το συγγραφέα, αφού ο ένας υπηρετεί την αλήθεια και ο έτερος το ψεύδος και το ονειρικό. Ο συγκερασμός των δύο, οδηγεί στο ιστορικό μυθιστόρημα το οποίο, προσωπικά με συγκινεί βαθειά, γιατί μου αρέσει να διαβάζω την αλήθεια με τη μορφή της μυθιστορίας.

4) Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα; Εάν έχει συμβεί αυτό ποτέ, πόσο εύκολη, ή επώδυνη ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Νομίζω ότι ο συγγραφέας που θα αρνηθεί ότι βάζει στοιχεία από τον εαυτό του, προσωπικές απόψεις αλλά και θετικές ή αρνητικές εμπειρίες, είτε διάχυτες στο έργο του είτε στο στόμα και το χαρακτήρα των ηρώων του, απλώς ψεύδεται. Είναι αδύνατον να μην κλείσεις στις σελίδες σου προσωπικά σου βιώματα. Το εύκολο είναι δεδομένο, το επώδυνο και το ανώδυνο, εξαρτάται από το βαθμό που εσύ ο ίδιος, έχεις ξεπεράσει προφανώς το αρνητικό βίωμα, το οποίο σου προξένησε πόνο. Συχνά, η καταγραφή του, το μοίρασμα με τον αναγνώστη, έστω εν αγνοία του, είναι μια μορφή λύτρωσης. Αυτό μπορεί να συμβαίνει άλλοτε αντικειμενικά, γιατί θέλεις να το περιγράψεις ως έχει, άλλοτε υποκειμενικά, γιατί ξέρεις ότι οι άνθρωποι που σε γνωρίζουν προσωπικά, θα αντιληφθούν ότι πίσω από τον ήρωα είσαι εσύ ο ίδιος. Επομένως, ίσως και υποσυνείδητα, η γραφή σου να διαφοροποιείται από την αλήθεια σου. Η οποία όμως, δεν αποκλείεται να είναι όντως υποκειμενική, αφού σπάνια σε επώδυνα γεγονότα, έχουμε πλήρη εικόνα. Οι προσλαμβάνουσες μας αμβλύνονται από το άλγος και επιπροσθέτως, δεν γνωρίζουμε τις εσώτερες σκέψεις και τα κίνητρα του άλλου.

5) Το νέο σας μυθιστόρημα εκτυλίσσεται μέσα σε πλείστα ιστορικά γεγονότα από τις αρχές του 19ου αιώνα έως και σήμερα, τα οποία αποτελούν και το φόντο της μυθοπλασίας σας. Ποιά θεωρείτε ως την πιο σημαντική, ίσως και ανεξάντλητη, "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα;

Την παρατήρηση. Νομίζω ότι ο θεμέλιος λίθος για να παράξεις ιδέες, είναι να μην αρκείσαι στη θέαση, αλλά να παρατηρείς, σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο, τα όσα εκτυλίσσονται γύρω σου, οπότε αυτό, είναι η πιο σημαντική και σαφώς ανεξάντλητη πηγή ιδεών. Αν ασκηθείς σ’ αυτό, ακόμα και η φευγαλέα ματιά θα εντοπίσει το άξιο να ερευνηθεί. Ακόμα κι αν είναι ένας ανθρώπους στο δρόμο. Ο τρόπος που κινείται, που περπατάει, η στάση του σώματος, σου αποκαλύπτουν κάτι γι αυτόν. Αν με την ίδια λογική, προχωρήσεις πίσω στο χρόνο και κληθείς να αναπλάσεις την καθημερινότητα ενός κατοίκου της Αλεξάνδρειας του 250 π.Χ., όπως έκανα στο «Παλίμψηστο του Αρχιμήδη», ή της Τεργέστης του 1824, όπως συνέβη στις «Εφαπτόμενες Ζωές», θα βρεθείς σε έναν απίθανο κόσμο, που είναι αδύνατο να μη σε σαγηνεύσει ώστε να τον αναπλάσεις πιστά, αναζητώντας όσα περισσότερα στοιχεία υπάρχουν. Ο συνδυασμός παρατήρησης, που σου προσφέρει το αρχικό ερέθισμα και έρευνας, που σε οδηγεί σε άγνωστες αλλά εκπληκτικές γνώσεις, σου δίνει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

6) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Εξαρτάται αποκλειστικά από το είδος του βιβλίου που έχει κατά νου. Αν το έργο σου περιέχει στοιχεία που άπτονται της επιστημοσύνης σου, σαφώς καθίσταται πιο βατό στην εξέλιξη του, εφόσον τα κατέχεις ήδη. Όμως, υπάρχουν χιλιάδες υπέροχα βιβλία, τα οποία οφείλονται αμιγώς στο ταλέντο, τη φαντασία και τις εμπειρίες του δημιουργού τους. Θα έλεγα συνοπτικά, ότι δεν είναι απαραίτητο να έχεις Πανεπιστημιακό τίτλο για να διακριθείς ως συγγραφέας. Αυτό, προφανώς σου είναι απαραίτητο, αν καταπιάνεσαι με επιστημονικά συγγράμματα. Σε κάθε άλλη περίπτωση, το κενό αναπληρώνεται με την έρευνα, καθώς σήμερα έχουμε χιλιάδες διαθέσιμες πηγές, με το πάτημα ενός κουμπιού.

7) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Θα ήταν ευχής έργο αν υπήρχε, όντως, μια συγκεκριμένη ώρα ή ένας συγκεκριμένος τόπος που θα βοηθούσε να γράψω. Προσωπικά ακούω με απορία συγγραφείς, να ισχυρίζονται ότι γράφουν καθημερινά με συγκεκριμένο ωράριο. Ότι δηλαδή κλειδαμπαρώνονται σε ένα χώρο, απαιτούν να μην τους διακόψει κανείς και γράφουν. Δεν αντιλαμβάνομαι πως αυτή, η καθαρά μηχανιστική διαδικασία, μπορεί να σε οδηγήσει σε ένα απολαυστικό αποτέλεσμα. Προφανώς δεν θεωρώ τη συγγραφή επάγγελμα για να μπω στη διαδικασία του ωραρίου. Υπάρχουν μέρες που γράφω αρκετές σελίδες και άλλες, πάλι, που δεν γράφω λέξη. Ο τόπος δεν με αφορά. Όταν γράφω, βρίσκομαι εκεί που ζουν οι ήρωες μου. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ούτε οι εξωτερικές οχλήσεις με ενοχλούν. Στα δημοσιογραφικά γραφεία επικρατεί απίστευτη φασαρία. Ένας ακατάπαυστος θόρυβος υψηλών συχνοτήτων, από φωνές, συζητήσεις, τηλέφωνα, γέλια, διαπληκτισμούς. Συνηθίζεις να μην σου αποσπά την προσοχή τίποτα απ’ αυτά. Μάλλον με βοήθησε η εμπειρία. Το μόνο που με επηρεάζει είναι η κακή διάθεση. Σίγουρα δεν μπορώ να γράψω όταν είμαι εκνευρισμένη ή όταν βρίσκομαι σε ταραχή. Εν κατακλείδι, ο βιασμός της λευκής σελίδας δεν με αφορά. Επιθυμώ να έχω μια συναινετική ερωτική σχέση μαζί της.

8) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο μυθιστόρημά σας αρκείστε στη δική σας μόνο γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου την κρίση του οποίου εμπιστεύεστε;

Το να αξιολογείς εσύ ο ίδιος τη δουλειά σου, είναι μια διαδικασία αναγκαία. Αν έχεις εμπειρία και συγκριτική ικανότητα, είναι σχετικά εύκολο να βρεις τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία στο έργο σου. Αυτό σε βοηθάει να επανέλθεις και να κάνεις τις απαραίτητες τροποποιήσεις. Η προσφυγή στα οικεία πρόσωπα, ενέχει ένα σημαντικό βαθμό επικινδυνότητας, εξαιτίας, αφενός μεν της ευνοϊκά ή αρνητικά διακείμενης κρίσης τους απέναντι σου, αφετέρου δε, της έλλειψης πείρας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Εκδοτικοί Οίκοι έχουν συστήσει Επιτροπές Ανάγνωσης, για την αξιολόγηση των έργων που φτάνουν στα χέρια τους.

9) Από τα βιβλία σας  υπάρχει κάποιο το οποίο ξεχωρίζετε, στο οποίο ίσως έχετε μεγαλύτερη αδυναμία και γιατί; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τα βιβλία σας και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" κάποιων από αυτά;

Θα αποφύγω το χαζό κλισέ "είναι όλα τους παιδάκια μου και τα αγαπώ εξίσου". Η απάντηση είναι ότι αγαπώ στοιχεία από τα βιβλία μου, για διαφορετικούς λόγους και νομίζω ότι οι αναγνώστες μου συμφωνούν απόλυτα μαζί μου. Αν αντιπαραβάλει κανείς το "Παλίμψηστο του Αρχιμήδη" και τις «Εφαπτόμενες Ζωές», θα διαπιστώσει ότι στο πρώτο, υπάρχει μια απίστευτη και κοπιώδης έρευνα, για να καταγραφεί ο Ανατολικός Μεσαίωνας. Για πολλούς, παραμένει άγνωστη αυτή η λαίλαπα του μίσους των πρώτων αιώνων από την επικράτηση του Χριστιανισμού, που χαρακτηρίζεται από δολοφονίες, καταστροφές ναών, φιλοσοφικών σχολών, βιβλιοθηκών, εκατοντάδων χιλιάδων έργων τέχνης μοναδικής ομορφιάς, αλλά και την απηνή δίωξη της γνώσης. Εκατομμύρια επιστημονικά, φιλοσοφικά και άλλα συγγράμματα που συγκροτούσαν την αρχαία ελληνική γραμματεία, παραδόθηκαν στην πυρά ως έργα του διαβόλου. Και η Ιστορία συνεχίζεται, με την ανάκαμψη που ήρθε τον 10ο αιώνα με τον Λέοντα τον Σοφό και την επανίδρυση Πανεπιστημίων κ.ο.κ.
Στις «Εφαπτόμενες Ζωές», δεν μπορώ να μην συγκινηθώ βαθειά με την ανθρώπινη διάσταση, που έχει ο έρωτας και ο πόλεμος, ο σπαραγμός της απώλειας και η γλύκα της συνάντησης. Επομένως τα αγαπώ για συγκεκριμένους λόγους, χωρίς να μπαίνω στη διαδικασία να τα ζυγίσω, για να δω προς τα που θα κλείνει η πλάστιγγα.
          Σε ό,τι αφορά την "ιστορία πίσω από την ιστορία", η γνωριμία μου με το περίφημο Παλίμψηστο στις 3 Ιουλίου του 2004 και μοιραία ήταν και καθοριστική, για να ασχοληθώ με τον Μέγιστο των Μαθηματικών και στην ουσία τον οξύνοα πανεπιστήμονα του 3ου αιώνα. Το γεγονός ότι μια χαλκέντερη περγαμηνή που έκρυβε ασύλληπτα επιστημονικά μυστικά, τα οποία έμελλε να αλλάξουν την ιστορία των Μαθηματικών, κατόρθωσε να επιβιώσει από αδιευκρίνιστο αριθμό τοπικών πολεμικών συρράξεων, δύο Παγκόσμιους Πολέμους, ένα σεισμό, μια πυρκαγιά, τη μανία των  αρχαιοκάπηλων, τα λιβάνια και τις σταγόνες από λιωμένα κεριά και τη μούχλα και συνεχείς περιπλανήσεις σε Ανατολή και Δύση, ήταν από μόνο του μυθιστορηματικό. Εντυπωσιασμένη,  λοιπόν, από την ιστορία του Παλίμψηστου αλλά και το γεγονός ότι ο διαφορικός λογισμός, που σημάδεψε καθοριστικά ό,τι ονομάζουμε σύγχρονα ανώτερα μαθηματικά, δεν είναι ανακάλυψη ούτε του Λάιμπνιτς, ούτε του Νεύτωνα, που έζησαν τον 18ο αιώνα, αλλά του Αρχιμήδη, που έζησε σχεδόν 300 χρόνια π.Χ., άρχισα να ερευνώ σχετικά με τη ζωή και το έργο του.
          Οι «Εφαπτόμενες Ζωές» αποτελούν ένα απαιτητικό συγγραφικό εγχείρημα, προκειμένου να διασωθούν οικογενειακές ιστορίες που ξεκινούν από τον Στασινό Μπουονοντίο, θαλασσοπόρο και αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης και φτάνουν μέχρι το 1980, παρακολουθώντας την πορεία των απογόνων του. Μέσα από προφορικές διηγήσεις, αλλά και ναυτικά ημερολόγια, προσπάθησα να απεικονίσω όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά, την ηρωική έξαρση αλλά και τη φρίκη του πολέμου, την οικογενειακή γαλήνη αλλά και την οδύνη του θανάτου, τον έρωτα και το επιχειρείν.

10) Η συγγραφέας Γκρέτα Χριστοφιλοπούλου βρίσκει το χρόνο να διαβάζει για δική της ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο της; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστρια και γιατί;

Αλίμονο αν δεν διάβαζα για δική μου ευχαρίστηση. Η ανάγνωση είναι το σπουδαιότερο και πιο εύκολο σχολείο για να εξελιχθείς. Διαβάζω τα πάντα, εκτός από εκείνα τα ογκώδη ροζ γλυκανάλατα πονήματα. Προφανώς, ένα τέτοιο βιβλίο, δεν με αφορά καθόλου. Προτιμώ ένα καλογραμμένο ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά απολαμβάνω εξίσου και ένα αστυνομικό ή ένα κοινωνικό, που τελειώνοντας το θα μου αφήσει την αίσθηση, ότι όχι μόνο δεν έχασα το χρόνο μου διαβάζοντας το, αλλά το απόλαυσα.

11) Θυμάστε το πρώτο σας ανάγνωσμα το οποίο σας "παρέσυρε" στον κόσμο της λογοτεχνίας; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Θα επαναλάβω, για πολλοστή φορά, με κίνδυνο να γίνω κουραστική για όσους μπαίνουν στον κόπο να διαβάσουν, αλλά, το πρώτο ανάγνωσμα που με συνεπήρε, είναι τα Ομηρικά Έπη. Προφανώς μέσα στα χρόνια, έχω χάσει το λογαριασμό και δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές τα έχω διαβάσει, αλλά κάθε φορά, ανακαλύπτω νέα εξαιρετικά ενδιαφέροντα σημεία που μου είχαν διαφύγει. Οι εκπληκτικές παρομοιώσεις του μέγιστου των ποιητών, που οφείλονται σε υψηλού επιπέδου ικανότητα παρατήρησης, οι ακριβείς περιγραφές των θανάτων, οι οποίες έκαναν ιατροδικαστές να συμφωνήσουν, ότι μόνο ένας αυτόπτης μάρτυρας με γνώσεις ανατομίας, θα μπορούσε να δώσει τέτοια στοιχεία, η αγωνία για την εξέλιξη που είναι παρούσα διαρκώς, παρά το γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή, σου έχει μαρτυρήσει ότι ο ήρωας του θα επιστρέψει σώος στην Ιθάκη του. Σε ό,τι αφορά τις επιρροές, με δεδομένο ότι έχω διαβάσει περισσότερα από 3.500 έργα Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών, προφανώς είναι αδύνατο να βρω κάποιον, από τον οποίο να έχω επηρεαστεί. Η επαφή με τη ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία, την επιστημονική γνώση, την ιστορία, τους αρχαίους κλασσικούς, ακόμα και ασυναίσθητα, σαφώς, οξύνει το νου και βελτιώνει το πνεύμα. Χωρίς να το αντιλαμβάνεται κανείς, αρχίζει να αναπτύσσει κριτική σκέψη και δίψα για περαιτέρω έρευνα και ολοένα και περισσότερη γνώση. Δεν ξέρω, όμως, αν όντως επηρεάζεται. 

12) Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει, το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε, ή ονειρεύεστε να είχατε συγγράψει εσείς;

"Φοβού τον άνθρωπο του ενός βιβλίου", επεσήμανε, εύστοχα, ο Θωμάς Ακινάτης! Αν επέλεγα το ένα και μοναδικό, θα ήταν τα Ομηρικά Έπη. Όμως, είναι αλήθεια άδικο, για εκατοντάδες άριστα βιβλία, να τα απορρίψω. Εννοείται, φυσικά, ότι δεν είμαι επαρκώς ανόητη για να ονειρεύομαι πως θα είχα συγγράψει τα Έπη ή κάποια από τα έργα του Σαίξπηρ. Νομίζω, ότι ο καθένας αρκείται στις δικές του καλές ιστορίες. Εναπόκειται στους αναγνώστες να τις αγαπήσουν και να τις αξιολογήσουν.

13) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο, για την "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Είχα την τύχη, λόγω επαγγέλματος και έφεσης στα ταξίδια, να επισκεφτώ αρκετές γωνιές του πλανήτη. Νομίζω, ότι μόνο βγαίνοντας έξω από τη χώρα σου, εκτιμάς τα δώρα της και επισημαίνεις τα στραβά κι ανάποδα. Αυτό, σαφώς χρησιμεύει στο να αποκτήσεις ευθυκρισία και να καταφέρεις να περιγράψεις, όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά και άμεσα, τα σημεία στα οποία αναφέρεσαι. Είναι απαραίτητο και ευχής έργο, γιατί, κάθε ταξίδι είναι προσωπικό κέρδος, αρκεί να μην είσαι ταξιδιώτης, αλλά ταξιδευτής. Έχει μεγάλη διαφορά το ένα από το άλλο. Αν αρκεστείς στα των τουριστικών οδηγών, έχασες την ουσία. Όμως, αν δεν έχεις τη δυνατότητα της προσωπικής εμπειρίας στις χώρες ή τις τοποθεσίες τις οποίες μνημονεύεις, το διαδίκτυο σου δίνει τη δυνατότητα να ανασυνθέσεις, εν μέρει, το τοπίο.

14) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας να χάσει το ήδη υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Κατ’ αρχήν ας ξεκαθαρίσουμε λίγο το τοπίο, για να δούμε αν μιλάμε την ίδια γλώσσα, γιατί, ο όρος Λογοτεχνία, είναι εντελώς παρεξηγημένος. Για μένα ισχύει ο ορισμός που έδωσε τον 12ο αιώνα ο Νικήτας Ευγενειακός, ο οποίος τον χρησιμοποιεί, για να προσδιορίσει την καλλιέπεια στη χρήση του λόγου. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο Ι. Πανταζίδης, που επανέφερε τον όρο στο προσκήνιο στο περιοδικό «Εστία», το 1886, αλλά και η μεγάλη σχολή των Ρώσων φορμαλιστών. Στο πλαίσιο αυτό, χιλιάδες βιβλία που κυκλοφορούν και χαρακτηρίζονται ως λογοτεχνικά, αποτελούν επιεικώς ύβρη. Επομένως, αυτό που έχει ενδιαφέρον δεν είναι η θεματολογία, αλλά η ίδια η υψηλή τέχνη της γραφής, που κατορθώνει να κάνει το έργο αγαπητό και τον συγγραφέα αξιοπρόσεκτο. Το να καθιερωθείς σε ένα είδος, μπορεί να είναι θεμιτή προσωπική επιλογή, αν είσαι για παράδειγμα ιστορικός και ασχολείσαι μυθοπλαστικά με το αντικείμενο σου. Όμως, δεν πιστεύω στον αυτοεγκλωβισμό σε φόρμες. Η ελευθερία της σκέψης είναι ζωτικής σημασίας για τον συγγραφέα. Όσο για το κοινό, αν σε έχει αποδεχθεί και έχει αναγνωρίσει τη γραφή σου, με ευχαρίστηση σε ακολουθεί όταν αλλάξεις θεματική. Στη δική μου περίπτωση, τουλάχιστον, αυτό συμβαίνει.

15) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "αφυπνίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι απλά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι αφίσταται το ένα του άλλου. Αντιθέτως, ένα βιβλίο που αφυπνίζει τη σκέψη, θέτει προβληματισμούς και προσθέτει γνώσεις, δεν μπορεί παρά να είναι ψυχαγωγικό. Ο όρος, έχει ατυχήσει εσχάτως, γιατί χρησιμοποιείται κυρίως για εκπομπές που μόνο αγωγή ψυχής δεν προσφέρουν, αλλά αυτό δεν αφορά την ουσία του, και φυσικά, δεν υπάρχει σύγκριση μιας εκπομπής με ένα βιβλίο. Αν η αντιπαραβολή γίνεται με ελαφρά αναγνώσματα, που τα πετάς ευχαρίστως στο καλάθι των αχρήστων μόλις φτάσεις στην τελευταία σελίδα, πιστεύω σοβαρά, ότι κανείς από τους αναγνώστες αυτών των βιβλίων, δεν θα μπει στον κόπο να διαβάσει μια τόσο μακροσκελή συνέντευξη! Και το εννοώ. Δεν τους αφορά καν τι λέει ο οιοσδήποτε. Οπότε, σίγουρα, δεν ανήκουν στο δικό μου αναγνωστικό κοινό.
Απευθύνομαι σε απαιτητικούς αναγνώστες, ανεξαρτήτως φύλου. Δεν κάνω "γυναικεία λογοτεχνία". Για την ακρίβεια, θεωρώ τον όρο προσβλητικό για τις γυναίκες. Απευθύνομαι, λοιπόν, σε νοήμονες ανθρώπους, που αγαπούν τις λέξεις, τους αρέσει να ταξιδεύουν με όχημα τα βιβλία και να απολαμβάνουν όλα τα στοιχεία μιας άρτιας μυθιστορηματικής, αλλά τεκμηριωμένης εξιστόρησης, αληθινών προσώπων και γεγονότων. Οι ήρωες μου είναι άνθρωποι με όλες τις αξιολάτρευτες αλλά και τις απεχθείς πτυχές τους. Ανήσυχοι και ασυμβίβαστοι, σκληροί και εύθραυστοι, δυνατοί και ευάλωτοι, λογικοί και παθιασμένοι. Άνθρωποι, που ακροβατούν ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει. Άντρες και γυναίκες, που ο βίος τους αξίζει να γνωστοποιηθεί, γιατί κατάφεραν να αντικαταστήσουν το κοινό, με το μοναδικό.

16) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει  πηγή έμπνευσης για έναν συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η "φυγή" από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα;

Ξέρετε, συχνά τα βιβλία, περιγράφουν πραγματικότητες πολύ πιο ζοφερές από τη δική μας σήμερα. Αυτό που τα κάνει ελκυστικά, είναι η απόσταση. Το γεγονός ότι τα όσα συμβαίνουν δεν μας αφορούν άμεσα. Αν ρίξετε μια προσεκτική ματιά στην Ιστορία, θα δείτε, ότι οι άνθρωποι δεν ζούσαν τόσο όμορφα όσο φανταζόμαστε. Ο πόλεμος, η υποδούλωση, η καταπίεση, η σκληρή δουλειά, η εξαχρείωση, ο θάνατος, από ασθένειες που σήμερα θεωρούνται αστείες, ανήκαν στην καθημερινότητά τους.
Ως εκ τούτου, το σήμερα, άνετα μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης, αφού οι ήρωες, έτσι κι αλλιώς, θα πάσχουν μακράν ημών! Εξ άλλου, κυκλοφορούν εκατοντάδες μυθιστορήματα που εξελίσσονται στη σημερινή Ελλάδα. Μια ρεαλιστική απεικόνιση της εποχής μας, δεν είναι απαραίτητα απεχθής. Γιατί, ακόμα και στις χειρότερες περιόδους της ζωής μας, μπορούμε να συνθέσουμε όμορφες στιγμές. Να αφήσουμε κατά μέρος τη μιζέρια που μας τριγυρίζει και να ανακαλύψουμε την ευχαρίστηση των μικρών πραγμάτων. Μια μικρή βόλτα, ένας καφές με φίλους, ένα λουλούδι στο τραπέζι μας, ένα λινό τραπεζομάντιλο, ένα κολονάτο ποτήρι γεμάτο με το αγαπημένο μας κρασί. Όλα εκείνα, τα μικρά, που συγκροτούν το ευ ζην. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα όμορφα σερβίτσια μας, τα έχουμε για τους ξένους! Χρησιμοποιείστε τα για τους αγαπημένους σας, για σας τους ίδιους. Κάντε τη ζωή σας όμορφη, στο μέτρο που περνάει από το χέρι σας. 

17) Στην εποχή της άκρατης τεχνολογίας που διανύουμε ποιά θεωρείτε πως είναι η θέση του λογοτεχνικού βιβλίου; Περνάει τελικά το βιβλίο κρίση στη χώρα μας ή διεθνώς και τί θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να γίνει πιο προσιτό στο αναγνωστικό κοινό και ιδιαίτερα στους νέους;

Προφανώς όλα είναι σχετικά. Το βιβλίο, ευτυχώς, δεν έπαψε να απολαμβάνει τα χάδια εκείνων που διαβάζουν. Ο αριθμός των αναγνωστών, σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ίσως να είναι μικρότερος, γιατί ο Έλληνας έμαθε να μισεί τα βιβλία στα σχολικά του χρόνια, αφού ήταν εργαλεία εξαναγκασμού και βαθμοθηρίας και όχι απόλαυσης και γνώσης. Ναι, οι γυναίκες αποτελούν σταθερούς πελάτες των Εκδοτικών Οίκων. Διαβάζουν σε ποσοστό πολλαπλάσιο από εκείνο των αντρών. Όντως, το βιβλίο περνάει κρίση, γιατί έχει μειωθεί η αγοραστική ικανότητα των βιβλιοφάγων. Από την άλλη, υπάρχει μια επικίνδυνη έξαρση και λυσσαλέα προβολή της υποκουλτούρας, που καταγράφεται και στους πίνακες των πωλήσεων. Αυτό, στο βαθμό που όντως ισχύει, (γιατί είναι γνωστές οι αλχημείες με τις πωλήσεις), είναι από μόνο του ανησυχητικό, σε ό,τι αφορά τη νοημοσύνη, την κρίση και την υποβάθμιση  του επιπέδου του αναγνωστικού κοινού.
Τα νέα παιδιά, θα μπορούσε να είναι η ελπίδα ή και η ταφόπλακα για τους Εκδότες και τους συγγραφείς. Η διαρκής ενασχόληση με το διαδίκτυο, δεν τους αφήνει πολλά περιθώρια για να διαβάσουν κάτι πέρα από τα σχολικά βιβλία. Εκτός και εάν, έχουν την τύχη να μεγαλώνουν σε ένα σπίτι όπου οι γονείς αγαπούν τα βιβλία και τους κληροδοτούν την αγάπη τους. Φυσικά, μέσα στο χάος υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις που αποδεικνύουν ότι τίποτα δεν έχει χαθεί. Ο μόνος τρόπος για να αλλάξει, είναι οι λέσχες ανάγνωσης, που δημιουργούνται στα γυμνάσια και τα λύκεια και η επαφή των παιδιών με τους συγγραφείς. Το Σχολείο μπορεί, και πρέπει να παίξει καθοριστικό ρόλο, προκειμένου να υπάρχει αυτός ο μαγικός κόσμος της έντυπης πνευματικής και συναισθηματικής απόλαυσης και στο μέλλον.

18) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε αυτό από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Δεν είχα απολύτως κανέναν ενδοιασμό και δικαιώθηκα, όταν τα «Ελληνικά Γράμματα», αποφάσισαν να το εκδώσουν. Γνώριζα άριστα την αξία του έργου μου και ήμουν σίγουρη ότι θα το υποδεχθεί θετικά ένας μεγάλος και παραδοσιακός Οίκος, ο οποίος, οδηγήθηκε στην καταστροφή, με τους άθλιους χειρισμούς του Σταύρου Ψυχάρη -και που τελικά τον έκλεισε αιφνιδιαστικά, αφήνοντας κυριολεκτικά στο δρόμο τους ανθρώπους που εργάζονταν, αλλά και τους συγγραφείς. Νομίζω ότι το ιστορικό μυθιστόρημα, είναι ιδιαίτερα αγαπητό στο κοινό, γιατί υπάρχει κόσμος που επιζητεί την γνώση που του προσφέρεται, χωρίς να μπει στη διαδικασία της έρευνας και κυρίως με τρόπο, που δεν είναι κουραστικός ή δασκαλίστικος.

19) Εσείς, με την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Να γράφουν χωρίς να σκέπτονται τους αναγνώστες, τους εκδότες και το βιοπορισμό. Αν έχεις κατά νου τους αναγνώστες, χάνεις την ουσία της συγγραφής. Αυτολογοκρίνεσαι για να αρέσεις. Αυτό, από μόνο του είναι ολέθριο. Αν, πάλι, έχεις κατά νου τους εκδότες, προφανώς θα απογοητευτείς οικτρά, πριν δοκιμάσεις, γιατί θα σου πουν ότι υπάρχουν χιλιάδες έργα που περιμένουν έγκριση και δεν την πήραν ποτέ. Αυτό είναι αληθές, αλλά σε καμία περίπτωση ένα συγγραφικό διαμάντι δεν θα βρει το δρόμο του. Αν, τέλος, έχεις κατά νου το βιοπορισμό, μάλλον θα πρέπει να αποβάλεις άμεσα τη σκέψη, γιατί ολίγοι, και όχι απαραίτητα εκλεκτοί, βιοπορίζονται από τη συγγραφή. Θα τους προέτρεπα λοιπόν, να γράφουν για τη δική τους ευχαρίστηση και όταν θεωρήσουν ένα έργο τους έτοιμο, τότε να το δώσουν προς έγκριση, χωρίς να περιμένουν την αναγνώριση και τον άμεσο πλουτισμό.

20) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία σε όλα σας τα βιβλία και ειδικότερα, στο νέο  μυθιστόρημά σας «Εφαπτόμενες Ζωές», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Νομίζω ότι εγώ θα πρέπει να σας ευχαριστήσω ξανά, για τη θαυμάσια ευκαιρία να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου και να τις μοιραστώ μαζί σας. Όσο για το μέλλον, ήδη το επόμενο μυθιστόρημα βρίσκεται σε καλό δρόμο και πιστεύω ότι μέσα τους επόμενους μήνες θα έχει ολοκληρωθεί.

Βιογραφία της Γκρέτας Χριστοφιλοπούλου:

Η Γκρέτα Χριστοφιλοπούλου είναι δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, εξειδικευμένη στο οικονομικό ναυτιλιακό ρεπορτάζ. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Ναυτιλιακά & Ναυτικό Δίκαιο στο Λονδίνο και στη συνέχεια πήρε Μaster στον τομέα του Shipping Management.

Ασχολήθηκε αρχικά με το επιχειρηματικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα Κέρδος και στη συνέχεια εργάστηκε ως ναυτιλιακή συντάκτις στην εφημερίδα Εξπρές, στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και στο Shipping Outlook, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε για πολιτιστικά θέματα σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά.

Από το 1986 μέχρι το κλείσιμο της ΕΡΤ, τον Ιούνιο του 2013, ήταν υπεύθυνη του ναυτιλιακού ρεπορτάζ στη ΝΕΤ 105,8, ενώ παρουσίασε στην τηλεόραση της ΝΕΤ τη σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο «Οι κυρίαρχοι των θαλασσών», με σημείο αναφοράς το ελληνικό ναυτιλιακό θαύμα.

Έχει κάνει δεκάδες εισηγήσεις και παρουσιάσεις σε διεθνή συνέδρια, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ως πρόεδρος ή βασική εισηγήτρια, προσκεκλημένη πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, διεθνών ναυτιλιακών οργανισμών και φορέων της ναυτιλίας.

Είναι ιδρυτικό μέλος και διετέλεσε γενική γραμματέας της διεθνούς οργάνωσης Women’s International in Shipping and Trading Association, επίτιμο μέλος της Ναυτιλιακής Λέσχης Πειραιά, καθώς και του Greek Children Found – New York Memorial Cancer Center.

Το πρώτο της διήγημα, με τίτλο Πειραιάς και Piraeus, απέσπασε το δεύτερο βραβείο στον ετήσιο διαγωνισμό διηγήματος της Φιλολογικής Στέγης Πειραιώς, ενώ τον Απρίλιο του 2004 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Η Τέχνη της Ζωής αποσπώντας διθυραμβικές αναφορές στις ειδικές σελίδες βιβλιοκριτικής.

Το 2005 κυκλοφόρησε μια εμπεριστατωμένη πολιτιστική μελέτη, με τίτλο Στου Κύκλου τα Γυρίσματα, ξετυλίγοντας ήθη, έθιμα, λαϊκές παραδόσεις και δοξασίες.

Το προηγούμενο μυθιστόρημά της, με τίτλο το «Παλίμψηστο του Αρχιμήδη», ταξιδεύει τον αναγνώστη στις άγνωστες και απόκρυφες πτυχές της ιστορίας από το 287 π.Χ μέχρι σήμερα.

Περισσότερες πληροφορίες για την συγγραφέα στο επίσημο προφίλ της στο site των εκδόσεων Λιβάνη: http://www.livanis.gr/ViewAuthors.aspx?ValueId=1966273

Εργογραφία της Γκρέτας Χριστοφιλοπούλου:

«ΕΦΑΠΤΟΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ» (2016)
Εκδόσεις: Λιβάνη
Σελίδες: 304
Τιμή: 13,45 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Τεργέστη, Μάρτιος 1824. Η αριστοκρατία φοράει τις μάσκες της, ντύνεται στα βελούδα και στα μετάξια και ετοιμάζεται να ξεφαντώσει στο Παλάτσο ντελ Φιόρε την τελευταία νύχτα της Αποκριάς. Αυτή τη νύχτα ο Στασινός Μπουονοντίο ενώνει τα χέρια του με εκείνα της Eριέττας Φόσκολι και της αποκαλύπτεται. Ο έρωτάς τους θα επηρεάσει καταλυτικά την πορεία του εμπορικού και εφοπλιστικού οίκου του, αλλά και τη μοίρα των ναυσίβιων και μη απογόνων του.

Οι Εφαπτόμενες Ζωές εξελίσσονται σε χρόνια συναρπαστικά και σκληρά, ποτισμένα με την αρμύρα της θάλασσας και την αψιά μυρωδιά που απόθεσε πάνω τους το μπαρούτι.

Θρυλικοί θαλασσοπόροι χαράζουν τη ζωή τους σε ναυτικά ημερολόγια και σε γράμματα σφραγισμένα με ισπανικό κηρό. Αρχόντισσες αναλαμβάνουν δράση, ακόμα και σε χαλεπούς καιρούς, και αποτυπώνουν τις σκέψεις τους σε αριστουργηματικά χειροποίητα επιστολόχαρτα που φέρουν το οικόσημό τους.

Το βιβλίο παρακολουθεί την ιστορία μιας οικογένειας, που εκτυλίσσεται στην Τεργέστη, στο πολιορκημένο Μεσολόγγι, στα μαυροθαλασσίτικα λιμάνια, στην Πόλη, στη Βοστόνη, στο εκρηκτικό Παρίσι του Μεσοπολέμου, στη λεηλατημένη Σμύρνη του ’22, και φτάνει μέχρι την Καλαμάτα, την Ιθώμη και την Κηφισιά του σήμερα.

Η ζωή, ο θάνατος αλλά και ο έρωτας παίζουν μεγαλοφυή παιχνίδια στις γενιές των Μπουονοντίο, που θα δοκιμαστούν στη λυδία λίθο της Ελληνικής Επανάστασης, των βαλκανικών συρράξεων και των παγκόσμιων πολέμων, αποδεικνύοντας ότι η φράση που κοσμούσε το οικόσημό τους ήταν πάντοτε εν ισχύ, καθώς «κλυδωνίζονται, αλλά δε βυθίζονται».

«ΤΟ ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΗΔΗ» (2014)
Εκδόσεις: Ίτανος
Σελίδες: 419
Τιμή: 13,50 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η μυθιστορηματική πορεία στο χρόνο μιας χαλκέντερης περγαμηνής, που επικαλύφθηκε με χριστιανικά κείμενα. Ένα παλίμψηστο ειλητάριο με κρυμμένα μυστικά που έμελλε να αλλάξουν την ιστορία των Μαθηματικών.
Ποιος βίασε τη φίνα περγαμηνή αποξέοντας το αρχικό κείμενο του Αρχιμήδη;
Ποιοι εξαπέλυσαν ανηλεείς διωγμούς στη γνώση, στο πνεύμα και στην αρχαία ελληνική γραμματεία; Ποιοι σώριασαν σε ερείπια ή μετέτρεψαν σε ασβέστη τους ναούς και τα μνημεία των Εθνικών, ακρωτηρίασαν τα αγάλματα και αφάνισαν μοναδικά έργα τέχνης;
Ποιοι έκαψαν τις μεγάλες βιβλιοθήκες, τις κιβωτούς της γνώσης του αρχαίου κόσμου;
Ποιοι κατέστρεψαν συστηματικά τα εκπληκτικά τεχνολογικά επιτεύγματα των Ελλήνων;
Ποιοι έριξαν τα επιστημονικά συγγράματα στις πυρές που άναψαν στην αιχμή του μεσαίωνα της Ανατολής;
Ποιοι θεωρούσαν τα Μαθηματικά, τη Φυσική και τη Χημεία έργα του διαβόλου;

Το βιβλίο, παρακολουθώντας τη συγκλονιστική πορεία της ζωής του Αρχιμήδη από τη γέννησή του το 287 π.Χ. μέχρι το περίφημο "Μη μου τους κύκλους τάραττε" που είπε πριν ξεψυχήσει, σκίζει το σκοτεινό πέπλο και αποκαλύπτει στα παρασκήνια της Ιστορίας, τις κτηνώδεις, άγνωστες πλευρές της.

Αποκαλύπτει επίσης πως κατάφεραν να διασωθούν από τον όλεθρο και να φτάσουν μέχρι τις μέρες μας τα ολιγάριθμα και ανεκτίμητα έργα της προχριστιανικής εποχής όπως το παλίμψηστο του Αρχιμήδη.» 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου