«ΚΙ ΑΛΛΟ», του Hakan Gunday – Γράφει ο Γιώργος Πανόπουλος

«ΚΙ ΑΛΛΟ», του Hakan Gunday – Γράφει ο Γιώργος Πανόπουλος

Εκδόσεις: Ωκεανίδα

Σελίδες: 528

Τιμή: 15,30 €

Το «Κι Άλλο» είναι η αγωνιώδης δίψα και πείνα του ανθρώπου για την επιβίωσή του. Είναι ο διακαής πόθος του ανθρώπου να είναι μια ξεχωριστή οντότητα κι όχι ένας αριθμός. Είναι το στοίχημα του ανθρώπου να ενταχθεί σε μια κοινωνία.

Ο Γκαζά είναι ένα 9χρονο παιδί που από νωρίς μαθαίνει την έννοια του θανάτου με τρόπο που θα τον στιγματίσει. Η μητέρα του πέθανε, όπως πιστεύει, στη γέννα ενώ ο πατέρας του θυσίασε κάποιον προκειμένου να ζήσει. Από αυτήν την συγκυρία γεννήθηκε ο Γκαζά. Μεγαλώνει και βλέπει τον πατέρα του να διοχετεύει λαθρομετανάστες στο Αιγαίο από την Ανατολή. Αναγκάζεται να παραμείνει στο πλευρό του προκειμένου να τον βοηθήσει παραμελώντας τα μαθήματά του. Στην πορεία αποφασίζει να παίξει πιο καθοριστικό ρόλο και πειραματίζεται με τους μετανάστες που κρατά έγκλειστους σε μια αποθήκη. Η ζωή θα του παίξει όμως ένα περίεργο παιχνίδι και θα μείνει μόνος. Μέσα από μια ακραία τραυματική εμπειρία ο ήρωας θα γίνει πιο κλειστός, πρόθυμος να εκμεταλλευτεί τον καθένα. Τα ψυχολογικά του προβλήματα θα τον οδηγήσουν στη βία, εκεί όπου πιστεύει ότι θα βρει τη λύτρωση. Θα τα καταφέρει τελικά;

Ο συγγραφέας αγγίζει ένα σύγχρονο πρόβλημα από πολλές οπτικές γωνίες. Αρχικά βλέπουμε την απανθρωπιά από το μέρος των δουλεμπόρων. Είναι άνθρωποι που πλουτίζουν εκμεταλλευόμενοι τις ανάγκες εκείνων που αναγκάζονται να ξεριζωθούν από τον τόπο τους. Αντιμετωπίζονται σαν "προϊόντα", απλοί αριθμοί, ζημία ή κέρδος μιας καλοστημένης επιχείρησης. Φροντίζονται τόσο όσο πρόκειται να αποφέρουν χρήματα και, ως εκ τούτου, σταδιακά χάνουν την προσωπικότητά τους. Καταντούν το πιο αισχρό τμήμα της σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας.

            Από την άλλη βέβαια βλέπουμε την ψυχολογία των μεταναστών. Είναι πρόθυμοι να χάσουν κάθε δικαίωμά τους, να αλλοτριωθούν μέσα στο πλήθος, αφού πάρουν έστω έναν "κόκκο" ελπίδας ότι θα καταφέρουν να κερδίσουν ένα καλύτερο μέλλον. Μόνο με την ελπίδα αρκούνται να στοιβάζονται σε αντίξοες συνθήκες. Η θλίψη και ο πόνος που τους ακολουθεί γίνεται η βορρά και η λεία σε ανθρωποφάγα αφεντικά. Η διαδρομή προς το άγνωστο τους κάνει ευκολόπιστους και ευάλωτους. Ασφαλώς και υψώνουν άμυνα ζώνης η οποία, όμως, κάμπτεται εύκολα με την απειλή της απουσίας κάλυψης βασικών αναγκών.

Στη συνέχεια ο συγγραφέας, μέσα από τα πειράματα του πρωταγωνιστή, μας παρουσιάζει τη δομή ενός κράτους. Μέσα από την μικρή ομάδα των λαθρομεταναστών βλέπουμε πόσο εύκολο είναι να συνωμοτήσει ένας άνθρωπος προκειμένου να υφαρπάξει την εξουσία, πόσο εύκολο είναι να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι παρέχονται προνόμια και πώς καλλιεργείται το επίπλαστο αίσθημα δικαίου και δημοκρατίας. Μέσα από τη συνεχή ανατροφοδότηση ελπίδας με παράλληλη θεοποίηση ενός μόνο προσώπου κατορθώνεται να καταχράται η δημοκρατία και να εγκλιματίζονται όλοι στο νέο καθεστώς. Με ψέματα και δήθεν προνομιούχους εφησυχάζονται άνθρωποι και συνειδήσεις και η μάζα που άγεται και φέρεται εξακολουθεί να υφίσταται.

Στην πορεία μια τραυματική εμπειρία του ήρωα μας μεταφέρει στα βάθη του ψυχικού του κόσμου που αντικατοπτρίζει ταυτόχρονα και την σύγχρονη κοινωνία. Η έντονη ανάγκη για απομόνωση οδηγεί σε κοινωνικό αποκλεισμό. Η φοβία για κοινωνικοποίηση επιφέρει ψυχαναγκαστικές κινήσεις και εμμονές. Κι όλο αυτό το φάσμα ανασύρει τα πιο άγρια και πρωτόγονα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης. Με αυτό τον τρόπο επέρχεται η ανάγκη του ανθρώπου να γίνει ένα με μια  ομάδα. Η μοναξιά διογκώνει την ανάγκη για ταύτιση με αποτέλεσμα τη σύγχρονη κοινωνική πληγή του πολιτισμού μας, την μαζοποίηση. Μέσα από την μαζοποίηση επέρχεται κι ο απολυταρχισμός και η βία. Εκεί είναι που ο άνθρωπος καλείται να κάνει το μεγάλο άλμα και να ανακαλύψει τη διαφορά του από τα υπόλοιπα είδη. Εκείνη είναι η στιγμή που απαιτείται να εξυψωθεί το πνεύμα και η ψυχή του.

Ο Χακάν Γκιουντάι έχει γράψει το βιβλίο της χρονιάς. Με τη λογοτεχνική του γραφή, το ωμό και άμεσο ύφος και τη σύγχρονη ματιά προσφέρει ένα μυθιστόρημα που θα στιγματίσει αγγίζοντας κάθε αναγνώστη. Αυτό το βιβλίο δεν είναι ένα απλό ανάγνωσμα. Είναι βιβλίο που θα αλλάξει τη ζωή σας καθώς θα βρείτε τον εαυτό σας στις σελίδες του. Θα αναρωτηθείτε σε πόσο κλειστό κόσμο ζείτε τελικά και πόσα σύνορα έχετε υψώσει…

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"Αν είσαι μετανάστης, είσαι μόνο ένας αριθμός, δεν έχεις όνομα, δεν έχεις ταυτότητα, και θα σε γράψει η εφημερίδα μόνο αν πεθάνεις. Τέσσερις αράδες θα λένε ότι σήμερα ή χτες βούλιαξε μια λέμβος και πέθαναν 40 άτομα. Αυτό είναι όλο. Ο θάνατός σου θα είναι η ταυτότητά σου".

Χακάν Γκιουντάι

«Ο εννιάχρονος Γκαζά αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σχολείο και να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του, του Αχάντ, ο οποίος είναι διακινητής μεταναστών. Κάθε τόσο παραλαμβάνει ομάδες ταλαιπωρημένων ανθρώπων και τους οδηγεί στις ακτές της Τουρκίας, στο Αιγαίο, όπου άλλοι διακινητές αναλαμβάνουν την παράνομη μεταφορά τους στην Ελλάδα με σαπιοκάραβα, σε μια αλυσίδα παρανομίας που, μπροστά στο κέρδος, δεν υπολογίζει ζωές. Ο μικρός Γκαζά, αντιμέτωπος καθημερινά με την απελπισία, επιφορτισμένος με το καθήκον να καλύπτει τις απολύτως απαραίτητες ανάγκες των μεταναστών, ανακαλύπτει πως ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει σε αυτόν τον κόσμο είναι να θρέψει για τα καλά το μικρό δυνάστη που όλοι οι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους. Όταν από αμέλεια προκαλεί το θάνατο ενός νεαρού Αφγανού που κρύβει μέσα στο φορτηγό του πατέρα του, του μοναδικού ανθρώπου που, μέσα στη δυστυχία του, του έδειξε λίγη ανθρωπιά, ο κόσμος του μικρού Γκαζά ανατρέπεται και τότε ο ίδιος έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα μιας ύπαρξης στερημένης από ένα χάδι, μια αγκαλιά, έναν λόγο παρηγοριάς κι αγάπης. Και τότε ο μικρός τύραννος γιγαντώνεται και ζητάει κι άλλο… κι άλλο… κι άλλο…»

"Το δουλεμπόριο σήμερα: τουρκικά παράλια, δοσοληψίες δίχως έλεος, ηγεσίες ανίκανες να δώσουν λύσεις, πορτοκαλί σωσίβια, βλέμματα τρομαγμένα, παιδιά πνιγμένα σε μια θάλασσα μίσους. Αυτό είναι το σκηνικό του μυθιστορήματος του Γκιουντάι, τόσο αληθινό όσο η αλήθεια."