«ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ», του Κώστα Βελούτσου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ», του Κώστα Βελούτσου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Ραδάμανθυς

Σελίδες: 94

Τιμή: 10,80 €

        Κάποιες φορές νομίζουμε πως έχουμε σχηματίσει μία γνώμη για έναν συγγραφέα και πως δύσκολα αυτή θα αλλάξει, θα βελτιωθεί ή ενδεχομένως θα χειροτερεύσει, ενώ θεωρούμε πως, ειδικά για όσους ακολουθούμε κατά πόδας στα συγγραφικά τους βήματα, γνωρίζουμε τον τρόπο γραφής τους και δύσκολα θα εκπλαγούμε από το επόμενο έργο τους. Πόσο, όμως, έξω μπορούμε να πέσουμε μερικές φορές και πόσο ευχάριστα μπορούμε να εκπλαγούμε ανακαλύπτοντας εκ νέου έναν λαμπρό συγγραφέα, τον οποίο έχουμε ήδη γνωρίσει από τα προηγούμενα έργα του! Ο αγαπημένος συγγραφέας και συμπατριώτης μου, κατά το ήμισυ Κώστας Βελούτσος, του οποίου έχω την τιμή να έχω διαβάσει όλα τα βιβλία, με εξέπληξε ευχάριστα με αυτό το μικρό λογοτεχνικό "διαμαντάκι" του. Το νέο του βιβλίο, «Οι Άνθρωποι Του Αυγούστου» από τις εκδόσεις Ραδάμανθυς, είναι μία νουβέλα συγκλονιστική και άκρως συγκινητική με τον συγγραφέα να μας αποκαλύπτει μία αξιοσημείωτη εξέλιξη στην ήδη μεστή και αξιόλογη γραφή του. Μια ιστορία αγάπης που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο, καθώς πραγματεύεται κυρίως την βαθιά αγάπη και το απύθμενο κενό που προκαλεί η απώλεια αυτής όταν παρέμβει ο αμείλικτος Θάνατος.

        Ο συγγραφέας μας αφηγείται με απίστευτη γλαφυρότητα και έκδηλη τρυφερότητα μία ιστορία αγάπης δυνατή, η οποία τερματίστηκε απότομα και τελειωτικά από τον θάνατο του ενός συντρόφου. Ο άλλος μένει "κενός", αποκομμένος από την καταλυτική αγάπη του για την γυναίκα του, μην μπορώντας να συνειδητοποιήσει ότι έμεινε πλέον χωρίς το άλλο του μισό, χωρίς το δικό "κέντρο του σύμπαντος". Ο σπαραγμός και η αναπόληση όλων των ευτυχισμένων στιγμών που έζησε το ζευγάρι συγκινεί ακόμα και τον πιο σκληροτράχηλο αναγνώστη, ενώ η αφήγηση μία από τον ένα ήρωα και μία από τον άλλο δίνει μια αμεσότητα και μια ζωντάνια στο κείμενο, σαν να διαβάζουμε τις πιο προσωπικές στιγμές του καθένα τους καταγραμμένες στο προσωπικό τους ημερολόγιο. Τα ονόματά τους δεν έχουν σημασία, αρκεί η ψυχή τους που καταθέτει ο συγγραφέας-πλάστης τους στο χαρτί για να τους αγαπήσουμε, για να κατανοήσουμε σε βάθος την έκταση και την ένταση της αγάπης που τους ένωσε, αλλά και για να βιώσουμε τον απερίγραπτο πόνο και την οδύνη που αισθάνεται εκείνος ο οποίος βλέπει τη σύντροφό του να παλεύει σε μια μάχη καταδικασμένη να χαθεί και, κατόπιν να βυθίζεται στον "βούρκο" της απώλειάς της.

        Το τελευταίο πόνημα του Κώστα Βελούτσου είναι ένα σαφές δείγμα της εντυπωσιακής εξέλιξης της ήδη αξιόλογης πένας του σε ένα άλλο, υψηλότερο επίπεδο. Η ιστορία του αυτή, γραμμένη σαφώς με πολύ πόνο αλλά και έντονο συναίσθημα αγγίζει την ψυχή μας και μας "στοιχειώνει" για καιρό. Μας αναγκάζει να ταυτιστούμε με τον τραγικό ήρωά του, καθώς η απώλεια κοντινών μας αγαπημένων ανθρώπων είναι ένα κοινό σημείο για όλους μας, που είτε έχουμε βιώσει είτε θα βιώσουμε. Δεν υπάρχει ζωή και αγάπη χωρίς απώλεια, καθώς αυτά είναι συνυφασμένα πάντοτε. «Οι Άνθρωποι του Αυγούστου» είναι ένα βιβλίο για το οποίο αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στον συγγραφέα και το οποίο αξίζει να διαβαστεί από όλους, ακόμα και εάν κάποιοι "πονέσουν" λίγο περισσότερο από άλλους. Θα αισθανθούν, όμως, περισσότερο «άνθρωποι»!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η Αθήνα, η παράξενη μοναξιά της πρωτεύουσας, οι άνθρωποι του Αυγούστου και εγώ μόνος απέναντί τους που έψαχνα αλλά δεν ήξερα τι. Μάγισσες έψαχνα... αυτό έψαχνα. Και τη βρήκα στο πρόσωπο της θείας Λίλη. Αν μπορούσα, "θεία" θα την έλεγα και τώρα, κι ας θύμωνε. Θα τη κερνούσα κονιάκ, φιάλες ολόκληρες πολλών αστέρων, θα με κερνούσε γνώσεις και λόγια. Λόγια από τα δικά της, μεστά. Θα τη ρωτούσα να μου δώσει τη δική της απάντηση στην ερώτηση που κάποια στιγμή μου έκανε εκείνη: "Πώς είναι τώρα η δική σου ζωή;" Αυτό θα τη ρωτούσα.

Στα 30 μου χρόνια άφησα πίσω μου το παρακμιακό φάντασμα της νησιώτικης επαρχίας για να βρεθώ στην Αθήνα της δεκαετίας του ’80. Αν με ρωτούσες τί θα κρατούσα από εκείνη τη εποχή, θα σου απαντούσα: Τον έρωτα! Αυτό θα κρατούσα. Έναν μεγάλο έρωτα, σαν τον δικό μας, απ’ αυτούς που λένε ότι μένουν για πάντα, που δεν πεθαίνουν ποτέ.

Πέθανε όμως και μαζί του πέθανα κι εγώ. Ένας έρωτας που πίστεψα ότι θα μας πήγαινε μακριά, ως την άλλη άκρη της ζωής μας. Αυτό πιστέψαμε και οι δυο. Να μας πάει σε κάποιους άλλους παράξενους Αύγουστους με καραβέλες σαν κι αυτές που αρμενίζαμε οι δυο μας στα ταξίδια που κάναμε με το νου. Εκεί, στον λόφο του Στρέφη τα πρωτευουσιάνικα αυγουστιάτικα βράδια.»